Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak – Deník událostí

Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak
Deník událostí | Dziennik zdarzeń
8 grudnia 2023 – 4 stycznia 2024
Galeria Hvězda
náměstí Míru 951, Uherské Hradiště

Wernisaż: 8 grudnia 2023

Kurator wystawy: prof. Vladimír Kovařík

Wystawa Oleny Matoshniuk i Michała Pietrzaka

Deník událostí / Dziennik zdarzeń
jest odbiciem codzienności, czasu naznaczonego wojną i pandemią.
Pod wspólnym tytułem kryją się dwa autorskie projekty
odnoszące się do niełatwego dla wszystkich okresu
wojny w Ukrainie oraz pandemii koronowirusa.

Mottem przewodnim cyklu Granice Oleny Matoshniuk był cytat z
wystawy Zjednoczeni w PinchukArtCentre, Kijów
Tworzenie sztuki w czasie wojny to nie tylko okazja
do refleksji nad traumatycznym doświadczeniem historycznym,
ale także potężna forma oporu. 

Jak mówi autorka, po otrząśnięciu się z paraliżu wywołanego wybuchem wojny, jej wewnętrzna potrzeba krzyku znalazła ujście w sztuce. Działania Matoshniuk zdeterminowała niezwykle trudna sytuacja w jakiej znaleźli się jej bliscy i ojczyzna. Swoje początkowe poczucie przerażenia i bezradności przekuła w oręż, którym walczy na froncie sztuki. Artystka pochodzi z Ukrainy (Łuck), gdzie obroniła dyplom w Łuckim Narodowym Uniwersytecie Technicznym (specjalność Design). Od kilku lat związana jest z Wrocławiem, w którym mieszka i pracuje. Ukończyła malarstwo w ASP we Wrocławiu w Pracowni prof. Mariana Waldemara Kuczmy. Zajmuje się malarstwem, performance i sztuką wideo. Była stypendystką programu Gaude Polonia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP oraz trzykrotną beneficjentką Stypendium Prezydenta Wrocławia. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Współczesnej Ukrainy Korsaków, Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej, Fundacji Krupa Gallery, oraz prywatnych. Członkini ZPAP.

Multimedialna instalacja 365+ Michała Pietrzaka
jest wynikową rejestracji czasu pandemii i wiążącej się z nią izolacji. Zapis dokonany został w intymnej dla artysty przestrzeni, gdzie przenika się sfera sacrum i profanum. Poprzez kolejne etapy percepcji widz wchodzi w nią mimowolnie stając się jej uczestnikiem. Na ten monumentalny obraz mozaikowy składa się 365 prac przenikających się z subtelną projekcją poklatkową. Obiekt ten przez zmianę poziomów obserwacji oraz transformacji nawarstwień wielu obrazów w jednym, przyjmuje wizualne formy przekazu czasoprzestrzennego. Pochodzący z Bystrzycy Kłodzkiej autor mieszka i pracuje we Wrocławiu. Jest absolwentem Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł doktora, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. W jego twórczości widzimy poszukiwania swoistego rodzaju kompromisu pomiędzy czysto konceptualnymi a formalnymi środkami wyrazu wypowiedzi artystycznej. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Miasta Wrocławia oraz kolekcjach prywatnych. Członek ZPAP i Prezes Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.

Zdjęcia: Michał Pietrzak i Robert Buček

oprac.©kkuzborska

Liszkowski Witold – Milczenie przestrzeni

Wystawa: Sztuka Osobista, ASP Wrocław, 1977

Milczenie przestrzeni

Jako artysta mogę pisać o przestrzeni, zdany na swoją wyobraźnię, przeczucia i obrazy, wizje i przywidzenia oraz bezpośrednie doznania – i tylko w takim aspekcie mogę mówić o przestrzenności i przestrzeni. Przestrzeń jest absolutna, sama w sobie i sama dla siebie. Świat ziemski jest drobiną przestrzeni. Ludzie przy pomocy twórczych mocy, za pośrednictwem intelektu i wyobraźni przenikają przestrzeń na miarę swoich, ograniczonych możliwości. Najwięcej o przestrzeni wie sama przestrzeń, ale milczy, pozostawiając nas w niewiedzy i ciągłym procesie poznawania wszechrzeczy. Ogromny spektakl świetlny – składający się z nieskończonej ilości wiązek świetlnych, fotonów biegnących sobie znanymi torami, rozświetla i obleka przestrzeń rozszerzającego się wszechświata. Przestrzeń realizuje plan ekspansji, ustala reguły gry, działa niezawodnie, czyniąc nas oniemiałymi obserwatorami tej dynamicznej kreacji. Wszystko – co się dzieje – rozgrywa się w przestrzeni, każdy proces, wszelkie zjawiska, wieczny ruch i wzajemne relacje, to continuum, wielowymiarowe współistnienie. Myślenie i wyobrażenie sobie przestrzeni to wędrówka w nieznane, to bezkresna podróż, marsz w nieograniczone światy. Idąc w jakimkolwiek kierunku, wędrowiec zmuszony jest do wiecznego powrotu. Ale wieczne wędrowanie i poznawanie to pasje myślącego i twórczego obserwatora, przestrzeń natomiast, choć procesualna i dynamiczna, nie ma ludzkich dylematów – proces rozrostu następuje naturalnie i obiektywnie. Procesy grawitacyjne istnieją dlatego, że są konieczne. Światło wędruje po torach prostych i zakrzywionych, ponieważ takie są reguły współistnienia fotonów i ciał kosmicznych. Przestrzeń pozbawiona jest przesądów, ocen, kłótni, kompleksów i innych cech przynależnych codziennej przestrzeni ludzkiej. Przestrzeń wszechrzeczy nie potrzebuje nas do niczego, to myśmy stworzyli pojęcie przestrzeni jako kategorię filozoficzno-naukową w procesie poznawania i obserwowania świata, ona – jako wszystko i całość – istniała bez naszego współistnienia, realizując sobie znanymi sposobami konkretne oblicze wszechświata. Przestrzeń to wszechobecna materia w skali mikro i makro, spektakl zjawisk i procesów, które próbuje rozpoznać intelekt ludzki. Przestrzeń zawsze będzie czymś więcej niż zdanie sformułowane na jej temat, ponieważ istnieje w wielu wymiarach; w rejonach, w których nie mamy szansy się znajdować, dlatego że jest wszystkim w sensie substancjalnym i wszelkim innym.

Witold Liszkowski

Monika Aleksandrowicz & Lilianna Leń alias Lila Len – Remedium

11-25 września 2023. Galeria Za Szkłem
ASP Wrocław, pl. Polski 3/4, Wrocław

Monika Aleksandrowicz

Absolwentka Wydziału Malarstwa wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych (1999) oraz Filozofii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego (2001). Obroniła doktorat z wyróżnieniem (2021). W jej dorobku artystycznym znajduje się ponad 70 wystaw zbiorowych, sympozja, poświęcone sztuce konceptualnej, oraz ekspozycje indywidualne, które organizowane i prezentowane były w kraju i za granicą. Obecnie pełni funkcję kierownika Katedry Mediacji Sztuki na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Cykl prac malarskich Interior, akryl na płótnie, 2023

Interior to terytorium trudno dostępne, oddalone od ważnych ośrodków i słabo zagospodarowane miejsce. Internet po wpisaniu hasła wskazuje między innymi takie przykłady jak: Outback – określenie rozległych, słabo zaludnionych, w przeważającej części pustynnych i półpustynnych obszarów w środkowej Australii, wnętrze Alaski czy pokryte osadami lodowca Zachodnie Równiny Wewnętrzne w Kanadzie. Słowo Interior w słownikowym tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza wnętrze. Nasuwając skojarzenia z miejscem ekskluzywnym i dobrze zaprojektowanym. W języku hiszpańskim znajdujemy znacznie ciekawsze tłumaczenie – bo oprócz wnętrza, można znaleźć również konotacje ze środkiem, głębią, duszą i sumieniem. Malarstwo przedstawione na wystawie przyjęło formę abstrakcji. Nigdy nie przypuszczałam, że będzie mnie stać na upublicznienie tak szczerego i jednocześnie intymnego malarstwa. I o tym właśnie jest ta wystawa. O przestrzeniach duszy – z elementami wspólnymi i antagonizującymi się. Z nawarstwiającą się strukturą i formą. Wielokrotne nałożenie farb, ich zdzieranie, ponowne nakładanie kolejnych warstw to próba dojścia do wizualnej satysfakcji przy jednoczesnym snuciu opowieści o rozterkach, trudnych emocjach, niezdecydowaniu, zdecydowaniu, o miłości, troskach i złości. I o wszystkich skrywanych emocjach, o których najłatwiej mówi się przy pomocy malarstwa gestu, kompozycji wizualnej i barwie.

Lilianna Leń alias Lila Len
Fotografka, mediatorka i edukatorka. Działa w obszarze fotografii ulicznej, poszukującej i dokumentu subiektywnego. Lubi eksperymentować. Jako mediatorka sztuki interesuje się partycypacją odbiorczą, udziałem widza w zjawiskach kultury, w szczególności pośrednimi i bezpośrednimi skutkami aktywnego odbioru sztuki oraz metodami ewaluacji tych zjawisk. W ramach odbiorczych zainteresowań bada obszary partycypacji w sztuce osób ze szczególnymi potrzebami, z uwzględnieniem narzędzi komunikacji o sztuce, jak i samego doświadczania sztuki.

Źródło: asp.wroc

75 lat ZPAF (1947-2022) | Nie/Doskonały Błąd

19 sierpnia – 29 października 2023

wernisaż: 18 sierpnia 2023, godz. 18.

Centrum Spotkania Kultur, City Project-1

Lublin, pl. Teatralny 1

75-lecie Okręgu Dolnośląskiego Związku

Polskich Artystów Fotografików (1947-2022)

Barbara Górniak, Rok 2022…, czas niespokojny, 2022

Więcej prac: Album

Artyści: Teresa Anniuk-Gulak, Agnieszka Antosiewicz-Mas, Patrycja Basińska, Jaga Bjeńkova, Jan Bortkiewicz, Marek Bułaj, Czesław Chwiszczuk, Zdzisław Dados, Aleksandra Dekorne, Sławoj Dubiel, Andrzej Dudek-Dürer, Alek Figura, Tomasz Fronckiewicz, Grzegorz Gajos, Ewa Gnus, Barbara Górniak, Antoni A. Gruner, Waldemar Grzelak, Zenon Harasym, Kazimierz Helebrandt, Mariusz Hertmann, Roman Hlawacz, Daria Ilow, Paweł Janczaruk, Tomasz Jodłowski, Szymon Kaczmarczyk, Sebastian Kaliński, Piotr Komorowski, Ryszard Kopczyński, Grzegorz Kosmala, Krzysztof Kowalski, Piotr Kucia, Krzysztof Kuczyński, Stanisław Kulawiak, Jacek Bogusław Lalak, Katarzyna Laskus, Lila Len, Adam Lesisz, Józef Ligęza, Marek Liksztet, Jarosław Majcher, Halina Marduła, Ewa Martyniszyn, Marek Maruszak, Stanisław Michalski, Tomasz Mielech, Sławomir Mielnik, Krzysztof Miller, Janusz Moniatowicz, Janusz Musiał, Piotr Maciej Nowak, Mateusz Palka, Michał Pietrzak, Przemek Piwowar, Magda Podsiadły, Wojciech Potocki Neprosti, Tadeusz Piotr Prociak, Wacław Ropiecki, Andrzej Rutyna, Krzysztof Saj, Grzegorz Sawa-Borysławski, Maciej Stawiński, Maciej Stobierski, Rafał K. Warzecha, Marek Wesołowski, Aneta Więcek-Zabłotna, Marcin Wiktorski, Jerzy Wojtowicz, Iwona Wojtycza-Fronckiewicz, Waldemar Zieliński

[...] W odniesieniu do fotografii, która ze swej natury, zarówno poprzez narzędzia i rozwój technologii, jest szczególnie powiązana ze zmianami w świecie materialnym oraz jest wyczulona na to wszystko, co wnoszą w jej objaśnianie teoretyczne i praktycznie doświadczane warunki psycho-społeczne, a w tym szczególnie, obecnie odczuwana presja codziennego życia, związana choćby z ogromną popularnością i dostępnością telefonii komórkowej z jej możliwościami utrwalania zdjęć. Ta powszechność fotograficznej działalności, z jej masowością i banalnością, staje się swoistym wyzwaniem dla twórczości o ambicjach artystycznych: Krzysztof Jurecki, fragm. tekstu O tzw. estetyce błędu w fotografii
z katalogu wystawy

Kurator: Andrzej Dudek-Dürer
Wicekurator: Marek Bułaj

oprac.©kkuzborska

Dwaj Jeźdźcy Apokalipsy | Sztuka wobec zarazy i wojny

30 lipca – 31 sierpnia 2023
Pałac Hatzfeldów, Wrocław, Wita Stwosza 30
czwartki, piątki i soboty, w godz. 12-17.

Stanisław Tomalak, fragm. 584AB, fot. S. Tomalak

Artyści: Błażejewski Piotr, Dudek-Dürer Andrzej, Głuszek Andrzej, Głuszek Jerzy, Jankowska-John Barbara, Jędrzejewski Michał, Kaniowski Wojciech, Kortyka Stanisław, Kuczma Marian, Kutera Anna, Liszkowski Witold, Marchwicki Marek, Mikołajek Mariusz, Matoshniuk Olena, Motylski Janusz, Nitka Zdzisław, Nitka-Nikt Jolanta, Pietrek Tomasz, Pietrzak Michał, Promna-Pietrek Marlena, Pukocz Wojciech, Savchenko Vasy, Szczepaniak Krystyna, Szpakowska-Kujawska Anna, Tomalak Stanisław, Tynna Eugenia, Wójcik Igor,
Żelechower-Aleksiun Mira

Kurator: dr Andrzej Saj
Zdjęcia wystawy: prof. Kazimierz Pawlak

Zdjęcia z wernisażu: dr Michał Pietrzak, ASP

oprac.©kkuzborska

Pietrzak Michał – 365+ | Finisaż

9-24 lutego 2023
Finisaż: 23 lutego 2023, godz. 19.
Niegaleria, Wrocław, Tęczowa 1
Wystawa w ramach festiwalu Święto Fotografii

kuratorka: Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak

Zdjęcia z wernisażu wystawy

fot. Tomasz Dobiszewski, Michał Pietrzak

Projekt 365+ to poliptyczna praca łącząca
fizyczny obraz z ulotną poklatkową projekcją. Zespolenie tych dwóch warstw wizualnych tworzy monumentalny obraz mozaikowy. Jest on wynikową fotograficznej rejestracji czasu zamkniętego w ramach jednego roku skompresowanego w wieloelementowej pracy. Zapis ten dokonany jest w intymnej dla autora przestrzeni, w której przenika się sfera sacrum i profanum. Odbiorca wchodzi w nią mimowolnie i poprzez kolejne etapy percepcji staje się jej uczestnikiem. Wynikowy obraz stanowi zbiór danych będących kumulacją czasu zgromadzonego w jednym punkcie umiejscowionym w trójwymiarowym układzie. Obiekt, poprzez zmianę poziomów obserwacji oraz transformacji nawarstwień wielu obrazów, przyjmuje wizualne formy przekazu czasoprzestrzennego.

 

 

oprac.©kkuzborska