Sielicki Aleksander – Wielkanoc 2025

Kapiści. Sto lat!

11 października 2024 – 6 kwietnia 2025 Muzeum Narodowe w Krakowie

Zygmunt Waliszewski, Autoportret, W loży, 1922 olej na tekturze, Muzeum Narodowe w Krakowie

Muzeum Narodowe w Krakowie świętuje setną rocznicę powstania jednej z najważniejszych dwudziestowiecznych grup artystycznych w Polsce. Komitet Paryski, którego członków zwano później kapistami (od skrótu KP), został zawiązany w 1923 roku przez studentów Akademii Stuk Pięknych w Krakowie ze względów praktycznych. Celem były paromiesięczne studia malarstwa w Paryżu, pod artystyczną opieką ich profesora – Józefa Pankiewicza.
Na wystawie zaprezentowano przede wszystkim wczesne prace kapistów, na których wspomniani mistrzowie odcisnęli wyraźne piętno. Choć grupa została zawiązana w celu utylitarnym, to jednak z biegiem czasu powstały – głównie dzięki Janowi Cybisowi – ogólne założenia jej „koncepcji malarskiej”. Zasadniczym zagadnieniem był dla nich kolor, który pojawia się na obrazie dopiero w zestawieniu z innymi kolorami i buduje bryłę, i przestrzeń. Używali sformułowanego przez Pankiewicza pojęcia „gry barwne”, a Józef Czapski wyjaśniał je tak: „Płaszczyzna gładka w zestawieniu z jaśniejszą plamą ciemnieje, przy ciemnej jaśnieje, płaszczyzna szara w zestawieniu z czerwoną plamą zielenieje itp.”. Kapiści malowali prawie wyłącznie z natury. Ponieważ treść nie była dla nich ważnym elementem, tematyka obrazów ogranicza się do krajobrazu i martwej natury, rzadko portretu. Jedynie Zygmunt Waliszewski – „cudowne dziecko” wśród kapistów – przedstawiał w często groteskowy, dynamiczny sposób relacje miedzy malowanymi postaciami, a temat miał dla niego duże znaczenie. Na wystawie wyróżniono jego dwa dwustronne obrazy. Pierwszy z nich to inspirowany awangardowym plakatem radzieckim Autoportret, na którego odwrocie znajduje się scena w loży teatralnej, przedstawiona w charakterystyczny dla autora, groteskowy sposób. Drugi to ogromny jak na prace kapistów zimowy widok miasteczka, na którego odwrocie widnieje renesansowa uczta – jeden z ulubionych tematów malarza na początku lat trzydziestych XX wieku. Przykładem powojennej twórczości członków grupy i radykalnej realizacji ich postulatów teoretycznych są bliskie reliefowi obrazy Jana Cybisa.

Kuratorom wystawy nie udało się odnaleźć żadnej pracy Janiny Przecławskiej, pierwszej żony Janusza Strzałeckiego.

Źródło: Wystawy, kapisci

Liszkowski Witold: Ewokacje – Sztuka Osobista

Wystawa online od 10 grudnia 2024

Cykl 10 obrazów modułowych o formacie 180×180 cm
to "Ewokacje – Sztuka Osobista", a poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste"

Ewokacja 1

Ewokacja 2

Ewokacja 3

Ewokacja 4

Ewokacja 5

Ewokacja 6

Ewokacja 7

Ewokacja 8

Ewokacja 9

Ewokacja 10

Projekt zrealizowany w ramach Stypendium
Województwa Dolnośląskiego w 2024 roku.

Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe Struktury Osobiste. Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter. Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.

Struktury Osobiste – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.
Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.

Dzieła i tekst©Witold Liszkowski

Gabinet sztuki europejskiej

Arcydzieła z Narodowego Muzeum Sztuki w Kijowie

6 grudnia 2024 – 30 marca 2025

Zamek Królewski w Warszawie

oraz Narodowe Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie

Louise-Elisabeth Vigee-Le Brun
Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV

Michelangelo Pace zw. del Campidoglio
Martwa natura z dyniami, winogronami i granatami

Infantka Małgorzata Teresa
Warsztat Juana Bautisty Martineza del Mazo

Pierre Goudreaux
Kochankowie, Syn marnotrawny z nierządnicą

W Zamku Królewskim w Warszawie będzie można obejrzeć prawie czterdzieści dzieł pochodzących z Narodowego Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie. Ekspozycja przedstawiająca znamienity fragment europejskiej części kolekcji muzeum będzie pierwszą tak obszerną prezentacją zbioru Chanenków poza granicami Ukrainy. Na wystawie w Zamku, obok dzieł Rubensa, Bellotta, czy Juana de Zurbarána znajdzie się kilka wspaniałych poloników, jak Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV. Zaprezentujemy także dwa obrazy z kolekcji ostatniego króla, do niedawna uważane za zaginione.

Narodowe Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie dysponuje największą i najcenniejszą kolekcją sztuki w Ukrainie,

obejmującą dzieła europejskie, azjatyckie i starożytne. Dyrekcja instytucji, która znacznie ucierpiała podczas ataków Rosji na Kijów jesienią 2022 roku, zdecydowała się część kolekcji sztuki wypożyczyć Zamkowi Królewskiemu w Warszawie w celu zabezpieczenia jej na czas wojny oraz poddania zabiegom konserwatorskim. Decyzja ta stworzyła niepowtarzalną okazję do zaprezentowania dzieł o randze kolekcji narodowej szerokiej publiczności w Polsce.

Źródło: https://biuroprasowe.zamek-krolewski.pl/informacje-prasowe/gabinet-sztuki-europejskiej-arcydziela-z-narodowego-muzeum-sztuki-im-bohdana-i-warwary-chanenkow-w-kijowie

oprac.©kkuzborska

Ziemba Paulina – Malarstwo, ceramika

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem z ceramiki w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej, z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (1986). Tworzy głównie rzeźbę ceramiczną, ceramikę w architekturze i malarstwo.

Paulina Ziemba

Lato w mieście, akryl na płótnie, 50×50, 2021

Martwa natura z żółtym konikiem, technika własna, 60x70, 1999

Martwa natura z niebieskim dzbanem, technika własna, 60×70, 1999

Z cyklu Szklane parawany, porcelana i szkło, wys. 52, 2000

Herosi utraceni, szamot angobowany, wys. 70, 2000

Eurydyki, szamot angobowany, wys. 64, 2001

Z cyklu Krótka historia umarłej miłości

kamionka angobowana i szkło, obiekty 50×40, 2004

Godła i herby, wieża Sądu Okręgowego, Wrocław 
klinkier szkliwiony i złocony, 220×220, 2009

Ludzie z czterech stron świata, rzeźby głów na elewację
DT Renoma, Wrocław, klinkier szkliwiony i złocony, 2009

Z cyklu  Okruchy pamięci, klinkier angobowany, 120×100, 2014

Z cyklu Żywioły, klinkier angobowany i szkło, 120×100, 2014

 

Nagrody, wybór

• 2002 – Wyróżnienie: Salon Plastyczny Egeria, Ostrów Wlkp.
• 1987 – Wyróżnienie: VII. Ceramiczne Warsztaty Twórcze '87
• 1986, 1987 – Stypendium MKiS dla Młodych Twórców
• 1984, 1985, 1986 – Stypendium MKiS za wyniki w nauce

Wystawy indywidualne

• 2010 – Rzeźba portretowa, Galeria Miejska, Chorzów
• 2007 – Melancholia, Galeria Forum+, Wrocław
• 2004 – Notatki z podróży, Zamek Kliczków
• 2004 – Notatki z podróży, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 2001 – Wystawa w ramach festiwalu Wratislavia Cantans, Wrocław
• 2000 – Galeria Na Solnym, Wrocław
• 1999, 1998 – Autorka akcji artystycznej i pomnika Tympanony: symbol trwania, Bolesławiec
• 1999 – Podróże mojej wyobraźni, Muzeum Okręgowe, Jelenia Góra; 
  Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 1991 – Pejzaż wewnętrzny, Modern Art Galery, Paryż, Francja
• 1994, 1993, 1988 – Galeria Abakus, Wrocław
• 1987 – Galeria Opus, Wrocław

Udział w wystawach zbiorowych, wybór

• 2022 – Po Sztuce, 75-lecie ZPAP Okręgu Wrocławskiego, Pałac Hatzfeldów, Wrocław, Wita Stwosza 30
• 2021 – Kobieta spełniona, Galeria MM, Chorzów
• 2020 – Salon Genius Loci, Jelenia Góra
• 2018 – A my po ESK... ZPAP Okręg Wrocławski, Arsenał, Wrocław
• 2015 – Malarstwo, Toyama Art. Center, Toyama, Japonia
• 2014 – Szepty i Hałasy, Galeria Platon, Wrocław
• 2014 – 50 lat plenerów ceramicznych w Bolesławcu, Bolesławiec
• 2011 – 100 lat ZPAP, Wrocław
• 2009 – Renoma: Reflectins from Wrocław, w ramach Polska!Year, Londyn, Anglia
• 2007 – 40 najlepszych obrazów na 40-lecie Muzeum, Muzeum Okręgowe, Głogów
• 2006 – Festiwal Ognia, Arrasate-Mondragón, Hiszpania
• 2006 – Na styku kultur, malarstwo, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Malezja
• 2003 – Malarstwo, Uniwersytet we Frankfurcie n. Odrą, Niemcy
• 2003 – Kontrast światła, plener malarski, Korsyka, Francja
• 2002 – Egeria ’2002, Ostrów Wlkp.
• 2002 – Porcelana inaczej, wystawa i Międzynarodowe Sympozjum Ceramiczne, Ratusz, Wrocław
• 2001 – Kontynuacje, wystawa ZPAP, Wrocław
• 2001 – Galerie Rooyart, Venray, Oostrum, Holandia
• 2000 – L’Eurofeu Au Pays de Liege, Liege, Belgia
• 1998 – Małe jest piękne, Instytut Kultury Polskiej, Berlin, Niemcy
• 1992 – Kontynuacje '92, wystawa ZPAP, Wrocław
• 1988 – Interart '88, Międzynarodowe Targi Sztuki, Poznań
• 1988 – Arsenał '88, Warszawa
• 1987 – Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
• 1987 – Plenery ’87 – interdyscyplinarna wystawa poplenerowa, Wrocław
• 1986 – Dyplom '86 – wystawa nagrodzonych dyplomów, Łódź

Ważniejsze realizacje

• 2021-2022 – 32 rzeźby w atriach Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2012 – 4 herby ceramiczne do hali Dworca Kolejowego PKP, Świdnica
• 2011 – Fryz w renesansowym kościele, Bystrzyca Świdnicka
• 2008-2009 – Kompozycje ceramiczne: 2 Godła Polski i 2 Herby Wrocławia na wieży budynku Sądu Okręgowego, Wrocław
• 2008-2009 – 80 rzeźb na elewacji historycznego budynku Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2003-2004 – Centrum Rekreacji Redeco, Wrocław
• 2001 – Salon V-Motors (Volvo), Wrocław
• 1999 – Pomnik Tympanony – symbol trwania, dar dla miasta Bolesławca
• 1998 – Hall i apartamenty Hotelu Exbud, Wrocław

Plenery, sympozja, wybór

Uczestniczka plenerów i sympozjów ceramicznych, malarskich w kraju i na świecie:

• Międzynarodowe Plenery Ceramiczno-Rzeźbiarskie, Bolesławiec
• Międzynarodowe Sympozja Ceramiczne Porcelana inaczej
• Międzynarodowe Plenery Malarskie Gardens: Korsyka, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Japonia

Filmy

• 2001 – Podróże mojej wyobraźni, TVP SA, film dokumentalny
• 2022 – Twarze Renomy, Globalworth, film promocyjny

Prace w zbiorach polskich, m.in.: Muzeum Narodowe we Wrocławiu; Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław; Muzeum Ceramiki w Bolesławcu; Muzeum Okręgowe Jelenia Góra; Muzeum Głogów; Muzeum Porcelany w Wałbrzychu

Prace w zbiorach światowych, m.in.: National Galery, Malezja; Takaoke, Japonia

 

Kontakt
polaziemba@gmail.com

 

 oprac.©kkuzborska

 

Liszkowski Witold – Ewokacje

Ewokacje – Sztuka Osobista 2024

Cykl ośmiu wielkoformatowych obrazów modułowych o formacie 180×180 lub 200×200 cm nazwałem "Ewokacje – Sztuka Osobista", natomiast poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste" 2024.

Więcej: galeria obrazów, cz. 1.

Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe "Struktury Osobiste". Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter. 

Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.

"Struktury Osobiste" – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. 

Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.

Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.

Projekt realizowany w ramach
Stypendium Województwa Dolnośląskiego
w 2024 roku.

Rogier van der Weyden, Zdjęcie z krzyża

Rogier van der Weyden, Zdjęcie z krzyża

Źródło: Museo Nacional del Prado, Madryt, Hiszpania
http://isztuka.edu.pl/zdjecie_z_krzyza_weyden

Kosińska Marzenna (1939-2024) odeszła od nas

8 stycznia 2024 roku z grona artystów ZPAP

odeszła Marzenna Kosińska.

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Członkini Związku Polskich Artystów Pastyków. Ceniona i utalentowana artystka zajmowała się malarstwem oraz sztuką tekstu i poezją konkretną.

Zdjęcie dzieła Marzenny Kosińskiej
i informacja o artystce na stronie

Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych 
we Wrocławiu

 

Pożegnanie Profesora Nicole Naskowa (1940-2024)

Pożegnanie Profesora Nicole Naskowa
 i uroczystości pogrzebowe
odbędą się 22 lutego 2024 o godz. 14.
na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu

Profesor Nicole Naskow
 odszedł od nas 12 lutego 2024.

Zdjęcie: Bogusław Klimsa

Sarzyńska J. Janina – Multiplikacja. Czas wykonał ruch, film

 

Multiplikacja. Czas wykonał ruch, 2008

Obiekty: drewno 4,5×4,5×4,5cm, 1999

cykl 6 fotografii, druk cyfrowy, 100×50 cm

Copyright © Janina Jadwiga Sarzyńska

Więcej o artystce
sarzynska.artwroc.com

Profesor Nicole Naskow (1940-2024) odszedł od nas

fot. kkuzborska

Profesor Nicole Naskow (1940-2024)
odszedł od nas 12 lutego 2024

Nicole Naskow przybył do Wrocławia z Macedonii pod koniec lat 40. XX wieku. Ukończył Liceum Plastyczne, a następnie studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w której był zatrudniony jako asystent prof. Stanisława Dawskiego już
od V roku studiów. Następnie uzyskiwał kolejne stopnie naukowe od doktora poprzez habilitację do profesora zwyczajnego.
Tytuł profesora otrzymał z rąk Prezydenta RP Lecha Wałęsy.

Jedna z wystaw, poświęcona 45-leciu pracy twórczej,
prezentuje dzieła z lat 1968-2012

Nie ma malarstwa bez czerwieni

Nawrocki Łukasz – Gloria Artis | Madonna Litta | Koncert

10 grudnia 2023, godz. 12.
Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu
Sala Pinottiego, Plac Zamkowy 1

Łukasz Nawrocki, naukowa rekonstrukcja konserwatorska obrazu
Madonna Litta Leonarda da Vinci, 52×42 cm, 2007

Zapraszamy na uroczystość wręczenia dr. Łukaszowi Nawrockiemu Brązowego Medalu
Zasłużony Kulturze Gloria Artis przez
Wicewojewodę Opolskiego Tomasza Witkowskiego.

Uroczystość uświetni Jakub Chwastyniak – uczeń klasy szóstej
PSM II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu,
w klasie fortepianu Małgorzaty Jasińskiej – utworami:

– Jan Sebastian Bach: Preludium i Fuga E-dur BWV 854
– Siergiej Rachmaninow: Preludium g-moll op. 23 nr 5
– Claude Debussy: Etiude pour les octaves
– Fryderyk Chopin: Ballada g-moll op. 23

detal stroju

Kolejnym wydarzeniem dnia będzie wernisaż wystawy obrazu
Łukasza Nawrockiego Madonna Litta – naukowej rekonstrukcji konserwatorskiej dzieła Leonarda da Vinci.
Wystawa – zorganizowana z okazji świąt Bożego Narodzenia
– potrwa do 15 lutego 2024.

Wstęp wolny na uroczystość

O artyście: Łukasz Nawrocki

oprac.©kkuzborska

Małgorzata Korenkiewicz – Ogród Hesperyd

26 stycznia – 17 marca 2024
wernisaż: 2 lutego 2024, godz. 19.
spotkanie autorskie: 15 marca 2024, godz. 18
Legnica Galeria Ring, Rynek 12

Ogród Hesperyd to mityczne miejsce, które uosabia bogactwo pilnie strzeżone i nieosiągalne dla ludzi. Autorka nazwała tak swoją jubileuszową prezentację – podsumowującą trzydziestolecie pracy twórczej – jakby sugerując, że otwiera przed nami świat niedostępny, którego kuszących owoców nie da się skraść i zatrzymać dla siebie. Pozwala nam jednak zajrzeć na chwilę do tego tajemniczego ogrodu, pełnego postaci, metafor i symboli.

Małgorzata Korenkiewicz – absolwentka Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu (obecnie ASP), 1994. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i ściennym oraz malarstwem na jedwabiu, w przeszłości także projektowaniem kostiumów i tworzeniem filmów krótkometrażowych. Od 2001 r. rzeźbi w lodzie i śniegu oraz tworzy wielkoformatowe projekty rzeźbiarskie w piasku. Najważniejszą rolę odgrywa dla niej forma i treść. Jak sama mówi: Jakkolwiek z formą eksperymentowałam na różnych etapach mojej twórczości, zawsze dbałam o czytelny przekaz, o treść, którą niesie ze sobą dzieło. Staram się tworzyć obrazy, które mówią, zawrzeć maksimum informacji, używając różnych symboli opisujących rzeczywistość. Artystka ma na swoim koncie liczne wystawy w kraju i za granicą oraz szereg nagród w prestiżowych konkursach rzeźbiarskich na świecie. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych i prywatnych. Mieszka i tworzy we Wrocławiu.

Źródło: galeria.legnica.eu

oprac.©kkuzborska

Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak – Deník událostí

Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak
Deník událostí | Dziennik zdarzeń
8 grudnia 2023 – 4 stycznia 2024
Galeria Hvězda
náměstí Míru 951, Uherské Hradiště

Wernisaż: 8 grudnia 2023

Kurator wystawy: prof. Vladimír Kovařík

Wystawa Oleny Matoshniuk i Michała Pietrzaka

Deník událostí / Dziennik zdarzeń
jest odbiciem codzienności, czasu naznaczonego wojną i pandemią.
Pod wspólnym tytułem kryją się dwa autorskie projekty
odnoszące się do niełatwego dla wszystkich okresu
wojny w Ukrainie oraz pandemii koronowirusa.

Mottem przewodnim cyklu Granice Oleny Matoshniuk był cytat z
wystawy Zjednoczeni w PinchukArtCentre, Kijów
Tworzenie sztuki w czasie wojny to nie tylko okazja
do refleksji nad traumatycznym doświadczeniem historycznym,
ale także potężna forma oporu. 

Jak mówi autorka, po otrząśnięciu się z paraliżu wywołanego wybuchem wojny, jej wewnętrzna potrzeba krzyku znalazła ujście w sztuce. Działania Matoshniuk zdeterminowała niezwykle trudna sytuacja w jakiej znaleźli się jej bliscy i ojczyzna. Swoje początkowe poczucie przerażenia i bezradności przekuła w oręż, którym walczy na froncie sztuki. Artystka pochodzi z Ukrainy (Łuck), gdzie obroniła dyplom w Łuckim Narodowym Uniwersytecie Technicznym (specjalność Design). Od kilku lat związana jest z Wrocławiem, w którym mieszka i pracuje. Ukończyła malarstwo w ASP we Wrocławiu w Pracowni prof. Mariana Waldemara Kuczmy. Zajmuje się malarstwem, performance i sztuką wideo. Była stypendystką programu Gaude Polonia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP oraz trzykrotną beneficjentką Stypendium Prezydenta Wrocławia. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Współczesnej Ukrainy Korsaków, Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej, Fundacji Krupa Gallery, oraz prywatnych. Członkini ZPAP.

Multimedialna instalacja 365+ Michała Pietrzaka
jest wynikową rejestracji czasu pandemii i wiążącej się z nią izolacji. Zapis dokonany został w intymnej dla artysty przestrzeni, gdzie przenika się sfera sacrum i profanum. Poprzez kolejne etapy percepcji widz wchodzi w nią mimowolnie stając się jej uczestnikiem. Na ten monumentalny obraz mozaikowy składa się 365 prac przenikających się z subtelną projekcją poklatkową. Obiekt ten przez zmianę poziomów obserwacji oraz transformacji nawarstwień wielu obrazów w jednym, przyjmuje wizualne formy przekazu czasoprzestrzennego. Pochodzący z Bystrzycy Kłodzkiej autor mieszka i pracuje we Wrocławiu. Jest absolwentem Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł doktora, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. W jego twórczości widzimy poszukiwania swoistego rodzaju kompromisu pomiędzy czysto konceptualnymi a formalnymi środkami wyrazu wypowiedzi artystycznej. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Miasta Wrocławia oraz kolekcjach prywatnych. Członek ZPAP i Prezes Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.

Zdjęcia: Michał Pietrzak i Robert Buček

oprac.©kkuzborska