Pietrzak Michał – Granice Czasu

25 lipca – 28 sierpnia 2022
Wernisaż: 11 sierpnia 2022, godz. 18.
Galeria NEON, Wrocław, gen. Traugutta 19/21
Centrum Sztuk Użytkowych. Centrum Innowacyjności
Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu

Wystawa dr. Michała Pietrzaka Granice Czasu jest zwieńczeniem działań związanych z jego pracą doktorską Granice Czasu. Między zapisem fotograficznym a filmowym. Podejmuje ona zagadnienie metodologii rejestracji czasu, w kontekście sposobu jego formalnego zapisu w obrazie fotograficznym i jego wpływie na ostateczne dzieło plastyczne. Zbadał on zagadnienie pojemności czasoprzestrzennej obiektu wizualnego.

Wynikiem tych prac jest autorska metoda budowy wielowarstwowej obrazu zwielokrotnionego, umiejscowionego w stanie pozornego zawieszenia na granicy zapisu fotograficznego i filmowego, mając cechy typowe dla obu tych mediów równocześnie. Jest autorską koncepcją punktu zwielokrotnionego.

Zakłada kompresję informacyjną danych, kolejnych nawarstwień czasowych obrazu w jednym miejscu przy zmianie sposobu jego obserwacji i transformacji z ruchomego w nieruchomy. Jest to kompilacja różnych środków i zabiegów formalnych, które przyjmują formy wizualne z zapisem przekazu czasoprzestrzennego.

Przy pomocy przedmiotowej metody został stworzony wieloelementowy obiekt multimedialny noszący tytuł 365+jeden. Jest on wynikową zapisu czasu zamkniętego w ramach jednego roku kalendarzowego skompresowanego w jednym miejscu. Miejscu ważnym i intymnym dla autora, w którym przenika się sfera sacrum i profanum. Widz wchodzi w tę przestrzeń, przechodząc przez kolejne etapy jej obserwacji, stając się mimowolnie jej częścią.

Źródło: asp.wroc.pl/michal-pietrzak

oprac.©kkuzborska

Dalí Salvador (1904-1989) – Malarstwo

20 lipca — 31 grudnia 2022
Muzeum Sztuki Mieszczańskiej
Stary Ratusz, Wrocław, Rynek

Prezentacja około 300 dzieł graficznych Salvadora Dalego – hiszpańskiego malarza surrealisty.

Salvador Dalí, The Persistence of Memory, 1931

W 1948 Dalí wraz z żoną Galą wrócili z USA do Europy, spędzali większość czasu w rezydencjach w Hiszpanii i Francji. Dalí zaczął rozwijać swe zainteresowania nauką, szczególnie psychologią i historią, wiedzę czerpał z pism naukowych. Wykorzystywał ją w swojej sztuce, ale także sięgał do źródeł religijnych, szczególnie interesował się mistycyzmem. Wyraźne są też u Dalego odwołania do wielkich mistrzów malarstwa, takich jak Rafael, Velázquez czy Ingres.

oprac.©kkuzborska

Gisges-Dalecka A. i Tomska J. – Energia burzy na Słońcu

29 lipca – 24 września 2022

Galeria Intymna, Katowice, Francuska 12

Dom Oświatowy Biblioteki Śląskiej

Wystawa jest pokazem twórczości wizualnej i poetyckiej
dwóch niezależnych artystek. 

Strukturalne prace Aleksandry Gisges-Daleckiej spajają drobne elementy w większą całość. Artystka eksperymentuje z formami organicznymi zaczerpniętymi z natury i stosuje kontrastujące, żywe barwy. Jej prace mają wytkane faktury z tkaniny. Światło i cień wpływają również na odbiór jej prac.

Poetka Justyna Tomska w swojej twórczości porusza tematy ostateczne. Obrazuje procesy związane z odchodzeniem i śmiercią.
W jej wierszach odczuwalne jest poszukiwanie nowych form. 

U(ś)cisk

Reprodukować można wiele,
powiedziała moja dobra koleżanka.
Przy kawie z nową fryzurą. Miała kapitalne loki.
Np. patriarchalny ucisk pod płaszczykiem
poprawności politycznej i walki ze stereotypami.
Zrewanżowałam się jej opowiastką o tym,
jak moja mama adoptowała dwie suki
po nieznanych nam przejściach.
I one śpią w siebie wtulone. Nie inaczej.
Widziałaś kiedyś coś takiego?
Na dowód pokazałam jej zdjęcie.

Wystawa może skłonić odbiorcę do refleksji nad życiem i śmiercią, nad tym, co energetyzujące i jednocześnie spalające. Kontrast tematyki prac najpełniej odda wszechobecny na pokazie światłocień. Faktura, niedoskonałości i gra światła, tam gdzie mrok, tam również pojawia się jasność. W zależności od miejsca, gdzie jest źródło, nasze widzenie się zmienia. Część odbioru jest oświetlona i bardzo wyraźna,
część natomiast – zacieniona.

Kortyka Stanisław Ryszard – Obrazy pięciu dekad

6 maja – 20 sierpnia 2022. Pałac Królewski
Muzeum Miejskie Wrocławia, Kazimierza Wielkiego 35

Twórczość malarza-poety Stanisława Ryszarda Kortyki znacząco wyróżnia się we współczesnej sztuce polskiej. Jego układające się w cykle dzieła niemal za każdym razem intrygują nas często tonem medytacji, który pojawia się po tumultach wydarzeń (a czasem, jak w 1980 do nich równolegle). Kryją te obrazy niejednokrotnie ewokacje nastrojów w miejscach specjalnie ważnych dla artysty (takich jak Sandomierszczyzna ze scenicznością widoków, Podlasie z natłokiem struktur pól, Jura pełna zjawiskowych skał). Ale już w zarodku mieszczą one wektory sięgania myślami wciąż dalej i dalej, poza otaczające nas okruchy ku nieskończoności powtórzeń i zanikaniu. „Po drodze” niejako wędrują te strzałki także i do kryjących się za nimi różnych tradycji sztuki i literatury. W dużej mierze jest tak, gdyż Kortyka należy do ekskluzywnej grupy tych artystów wizualnych, którzy są jednocześnie oryginalnymi poetami czy pisarzami i w obu rejonach uruchamiają dalekosiężne metafory. U Kortyki może to być m.in. szczególna rola kamieni, wydobyta nie bez podsłuchu tonu wiersza Zbigniewa Herberta. Z duchem wrocławskiego strukturalizmu wiąże artystę bardzo określone, zdyscyplinowanie redukcjonistyczne podejście do sztuki. A występujące w różnych kombinacjach motywy w jego dziełach niejednokrotnie otacza postkatastroficzna enigma. Przenika ona wszystkie te: błękitne bezkresy horyzontów, rżyska czy dukty zoranych pól, tereny spopielałe, konstelacje kamieni czy betonów, łachmany i kartki papieru, spięte faszyny, strugi i paprochy. Tylko wyjątkowo mogą to być pełne życia kiełkujące ziemniaki, ptaki strzegące scen czy zielone krzewy. Wszystkie motywy spaja atmosfera wizyjności wspomagana poczuciem uciekającej w nicość iluzji przestrzeni i rzutami światła. Działając w duchu Jorge Luisa Borgesa, Kortyka miesza różne tropy i mediuje między nimi. A wynikiem tej pracy są labirynty zwykłości w niezwykłych obrazach – Andrzej Kostołowski.

Zdjęcia: Tomasz Gąsior
Muzeum Miejskie Wrocławia

oprac.©kkuzborska

Miró Joan (1893-1983) – Styl, kolor, linia

20 lipca — 31 grudnia 2022
Pałac Królewski, Muzeum Miejskie Wrocławia
Wrocław, Kazimierza Wielkiego 35

Joan Miró poświęcał się zarówno malarstwu, jak i grafice, rzeźbie, ceramice czy pracy z tkaninami. Obok Salvadora Dalí najsłynniejszy hiszpański surrealista. Początkowo tworzył pod dużym wpływem kubizmu i fowizmu. W późniejszych pracach Miró widać wyraźne zainteresowanie abstrakcyjnym ekspresjonizmem. W dziełach artysty często powtarzała się konkretna kolorystyka: wyraźne, intensywne czerwienie, zielenie, kobalty czy żółcienie kojarzące się z krajami o ciepłym klimacie. Ważnym elementem prac była także wyraźnie prowadzona czarna linia.

oprac.©kkuzborska