Michał Marek – Czarny mniszek. Utrwalanie ulotności

13 listopada – 31 grudnia 2020
Galeria Sztuki BWA, Krosno, Portiusa 4

Wystawa otrzymała Nominację
do Nagrody Roku ZPAP

Życie, 2020

Kropla mniszka I, 2019

Ognisko 2, 2019/2020

Marek Michał jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Brzozowskiego w Krośnie. Od 2000 studiował na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Dyplom z malarstwa obronił w Pracowni prof. Aleksandra Dymitrowicza (2005). Doktorat (2013). Pracuje w Katedrze Malarstwa ASP we Wrocławiu.

Artysta zajmuje się malarstwem, jest twórcą obrazów i obiektów malarskich, odwołujących się do szeroko rozumianej pamięci. W ostatnich cyklach pojawiają się coraz częstsze wątki nawiązujące do świata roślin i innych sił wywodzących się ze sfery natury.

Zdjęcia©Kacper Krzanowski

 Źródło: bwakrosno.pl

oprac.©kkuzborska

Polska. Siła obrazu – J. Matejko, A. Grottger i inni

12 marca – 16 maja 2021
Muzeum Narodowe w Poznaniu
Aleje Marcinkowskiego 9 

Wystawa prezentuje dzieła najważniejszych polskich malarzy drugiej połowy XIX i początków XX wieku, należące do kanonu polskiej sztuki, m.in. Jana Matejki, Artura Grottgera, Józefa Brandta, Józefa Chełmońskiego, Maksymiliana i Aleksandra Gierymskich, Jacka Malczewskiego, Ferdynanda Ruszczyca, Leona Wyczółkowskiego, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Stanisława Wyspiańskiego.

Wśród zebranych na wystawie niemal 100 dzieł, stworzonych w latach 1840-1918, pokazano prace najważniejszych polskich twórców epoki. Złożyły się one na opowieść o tym, w jaki sposób artyści budowali i wzbogacali kulturę narodową, czerpiąc z chlubnej przeszłości Polski, tworząc świadectwa jej historii, obrazy natury i ludzi stanowiących o narodowym istnieniu. 

Przyspieszeniem procesu budowania tożsamości narodowej – poprzez konstruowanie mitów i symboli – był upadek Rzeczypospolitej pod koniec XVIII wieku, po którym nastąpił trwający 123 lata okres niewoli (1795-1918).

Teaser do wystawy "Polska. Siła obrazu"

Wystawa zorganizowana przez Muzeum Narodowe w Warszawie we współpracy z Musée du Louvre-Lens i Muzeum Narodowym w Poznaniu

Więcej: mnp.art.pl

oprac.©kkuzborska

Michał Marek – Czarny mniszek, film

Relacja filmowa z wernisażu wystawy

Czarny mniszek – fb

oprac.©kkuzborska

Aleksandrowicz Monika – Zbiory rozmyte

21 grudnia 2019 – 13 stycznia 2020
Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej
pl. Wolności 3

Wystawa Nominowana do Nagrody Roku ZPAP

Autor zdjęć: Piotr Masny

oprac.© kkuzborska

Werszler Rafał – Obiekty zwinięte

22 lutego – 30 marca 2021
Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław

Rafał Werszler jest artystą wszechstronnym: zajmuje się sztuką włókna, malarstwem, grafiką, szkłem unikatowym, fotografią, filmem. Każda Jego wystawa zaskakuje odbiorców nową ekspresywnością.

Artysta obchodzi Jubileusz 30-lecia pracy twórczej.

Wystawa Obiekty zwinięte ma wieloznaczeniowy przekaz. Artysta prezentuje obiekty niebędące tkaniną, ale wykonane techniką przynależną sztuce włókna. Prace mają charakter rzeźbiarski, ale nie są rzeźbami klasycznymi. Tworzy konfiguracje przeplatających się form w technice plecionkarskiej z przygotowanego odpowiednio papieru gazetowego.

Autor Obiektów... daje sygnał odbiorcy, że dzieło może być depozytem informacji z czasu przeszłego. Prace mają postać niedomówionych kompozycji, odwołujących się do głębszych przemyśleń nad zawiłościami życia, które dotykają każdego z nas. Przenikające się giętkości, widoczne także w innych pracach Werszlera: w rysunkach, malarstwie czy w rzeźbach szklanych, są specyficzne dla Jego twórczości.

Ukończył Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Ceramiki i Szkła (mgr sztuki, 1993). Członek Związku Polskich Artystów Plastyków Okręg Wrocławski od 1994. Studia doktoranckie, PAN, Warszawa (2007-2011). Rozprawa doktorska na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (2015). Praca: Uniwersytet Wrocławski, Instytut Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa (adiunkt). Dolnośląska Biblioteka Publiczna we Wrocławiu (kierownik Działu Usług Poligraficznych i Plastycznych).

Twórczość wizualną prezentował na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą. Laureat nagród i wyróżnień na konkursach i wystawach konkursowych.

Odznaczenia

• Zasłużony Działacz Kultury RP (2003)
• Krzyż 70-lecia Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (2015)
• Srebrna Odznaka TMW (2018)

oprac.©kkuzborska

NCK – Wsparcie socjalne artystów i twórców

Od 1 marca 2021
Narodowe Centrum Kultury zaprasza
ludzi kultury do składania wniosków.

Nabór prowadzony jest w sposób ciągły.

Wsparcie socjalne artystów i twórców

Ogłoszenie o naborze wniosków

Instrukcja wypełniania wniosku

Kontakt (w godz. 9-15.)
+48 22 350 95 43
+48 22 350 95 47

Jaklewicz Karolina – Ojciec odchodzi

4 marca – 18 kwietnia 2021

Galeria Sztuki, Legnica, pl. Katedralny 1

Wystawa malarstwa Jaklewicz Ojciec odchodzi to pożegnanie córki z ojcem, będące pretekstem do symbolicznego pożegnania patriarchatu i refleksji nad współczesnym feminizmem. [...] Odszedł w 2015 r. Po śmierci stał się dla mnie postacią literacką. Odszedł zbyt wcześnie, jego życie domknęło się nie w porę. Myślałam o jego historii jak o książce, w której od czasu do czasu występowałam. Słowa powoli gęstniały aż ułożyły się w powieść, w "Jaśminę Berezy". Te dwa odejścia – prywatne i publiczne, intymne i społeczne, dokonane i dokonujące się – złożą się na obraz wystawy – K. Jaklewicz.

Źródło: galeria.legnica.eu

oprac.©kkuzborska

Żywe magazyny – Autoportret

12 lutego – 5 kwietnia 2021
Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki
Warszawa, pl. Małachowskiego 3

Jest to najnowszy pokaz z kolekcji Zachęty
i jednocześnie druga odsłona w cyklu tematycznych prezentacji jej zbiorów.
Artystki i artyści: Andrzej Dudek-Dürer, Eugeniusz Get-Stankiewicz, Krystyna Jachniewicz, Grzegorz Marszałek, Janusz Przybylski, Alina Szapocznikow, Andrzej Tryzno,
Monika Zawadzki, Mira Żelechower-Aleksiun

Mira Żelechower-Aleksiun, Autoportret, 1976, olej, płótno, 40×50 cm,
w kolekcji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki, nr inw. M-504

Obraz Miry Żelechower-Aleksiun jest przykładem głównego zainteresowania artystki, jakim jest portret. Malarka zaliczana do nurtu nowej
figuracji i realizmu magicznego od końca
lat 60. XX w. portretuje ludzi i siebie
w najróżniejszych konwencjach.

 Poprzez odwołania do środków stylistycznych
tj. metafora, groteska czy alegoria tworzy wielowymiarowe pełne liryzmu i tajemnicy wizerunki ludzi. Kobiety i mężczyźni wydają się wyobcowani i skupieni, pochłonięci refleksją
na temat ważnych życiowych spraw. 

W Autoportrecie z 1976 malarka przedstawiła siebie
w trakcie malowania dzieła. Na pierwszym planie,
w narożniku obrazu widoczna jest płaszczyzna
białego płótna, a tuż za nim twarz autorki oraz zbliżona do twarzy ręka trzymająca pędzel. Enigmatyczne przedstawienie może być rozumiane dwojako: artystka „stwarza siebie”,
bądź przeciwnie – dąży do własnego zniknięcia. 

Andrzej Dudek-Dürer, M.T.A... 2, 1983

Andrzej Dudek-Dürer, Meta... Performance 1471- ? ver g
1984/1985, serigrafia, gazeta

Pod koniec lat 60. XX w. Andrzej Dudek-Dürer rozpoczął trwający do dzisiaj life-performance,
łączący wątki życia i sztuki, a jego nieodłącznym elementem jest utożsamianie się z postacią Albrechta Dürera, od którego działający
we Wrocławiu artysta przyjął swój pseudonim.

Oprócz powinowactwa duchowego i artystycznego, istnieje między nimi silne podobieństwo fizjonomiczne. Dudka-Dürera i mistrza z Norymbergi łączy też stałe sięganie do autoportretu przepracowywanego na różne sposoby
i warsztatowe mistrzostwo w posługiwaniu się technikami graficznymi. Prace na papierze wrocławskiego artysty podejmują wątek inkarnacji oraz zawierają w sobie motywy zaczerpnięte
ze sztuki Dürera, a sam portretowany,
podróżujący w czasie i przestrzeni, pojawia się
w nich w jako zmultiplikowana figura 

albo tylko jej fragment, np. oko. 

Prace w technikach graficznych są zapisem jego konceptualnych i performatywnych zainteresowań.

Eugeniusz Get-Stankiewicz, Bez tytułu, 1977

Eugeniusz Get-Stankiewicz w pracach graficznych bardzo często wykorzystywał autoportret.
Wizerunek artysty pojawia się we wszystkich okresach jego twórczości w różnych ujęciach jako twarz, popiersie bądź cała postać
– stanowiąc nośnik wielu treści.

 Całe dzieło Geta-Stankiewicza ma bardzo osobisty wymiar, niezależnie od tego, czy dane prace
zaliczają się do grafiki użytkowej (plakaty, ilustracje), czy realizowane były na własne, „wewnętrzne zamówienie”. Jego słynne autoportrety zabarwione ironią i humorem odwoływały się do dziedzictwa kultury i sztuki oraz współczesnych autorowi realiów polityczno-społecznych, dlatego
często odczytywano je jako zaangażowane i krytycznie komentujące aktualną rzeczywistość.
Get-Stankiewicz zaliczany jest przez historyków sztuki do przedstawicieli wczesnych tendencji postmodernistycznych w sztuce polskiej i twórców nowej figuracji. 

Prezentowana praca ukazuje przeskalowany odcisk
palca artysty. Choć nie ma tu wizerunku twarzy,
jest to swoisty autoportret pod postacią cielesnej sygnatury linii papilarnych.

Autoportret, przed przedstawieniem go światu, musi zadowolić i portrecistę, i portretowanego – artystkę bądź artystę. W pracach o takim charakterze nie ma miejsca na kompromis, co pokazuje zarówno sztuka dawna, jak i współczesna – artyści jako autorzy i bohaterowie własnej sztuki są dla siebie bardzo ważni, więc z pełną świadomością podejmują to wyzwanie.

Temat autoportretu ma długą tradycję w sztuce,
a jego nośność sprawia, że podejmują go wszystkie pokolenia twórców wizualnych. Wzięcie własnej osoby na warsztat sztuki wynika zarówno z „komfortu” dostępności obiektu, jak i trudu „zmagania się ze sobą”. We własnych wizerunkach twórcy rejestrują
wewnętrzne stany ducha, umysłu i ciała
– porównywalne szerzej z kondycją ludzką.

Prace pochodzą z różnych momentów tworzenia
kolekcji i prezentują szeroki wybór postaw twórczych
– od lat 60. XX wieku do dziś. Ilustrują też historię instytucji konsekwentnie budującej własną kolekcję.

kurator: Michał Jachuła
współpraca: Maria Świerżewska

oprac.©kkuzborska

Fotoreportaże alfabetycznie

zpap