Miró Joan (1893-1983) – Styl, kolor, linia

20 lipca — 31 grudnia 2022
Pałac Królewski, Muzeum Miejskie Wrocławia
Wrocław, Kazimierza Wielkiego 35

Joan Miró poświęcał się zarówno malarstwu, jak i grafice, rzeźbie, ceramice czy pracy z tkaninami. Obok Salvadora Dalí najsłynniejszy hiszpański surrealista. Początkowo tworzył pod dużym wpływem kubizmu i fowizmu. W późniejszych pracach Miró widać wyraźne zainteresowanie abstrakcyjnym ekspresjonizmem. W dziełach artysty często powtarzała się konkretna kolorystyka: wyraźne, intensywne czerwienie, zielenie, kobalty czy żółcienie kojarzące się z krajami o ciepłym klimacie. Ważnym elementem prac była także wyraźnie prowadzona czarna linia.

oprac.©kkuzborska

Kozłowska Maja – Miejsca i ślady

1 lipca – 1 sierpnia 2022
Galeria Tkacka, Wrocław, Jatki

Artystka jest absolwentką UWr i ASP we Wrocławiu.

oprac.©kkuzborska

Istota impresjonizmu. Rzeźby Rodina w Łazienkach Królewskich

15 lipca – 15 listopada 2022
Warszawa, Pałac na Wyspie, Muzeum Łazienki Królewskie

Ewa, fot. H.P. Klut

Mały tors męski, fot. H.P. Klut

Twórczość Auguste'a Rodina (1840-1917), wybitnego francuskiego artysty, prekursora nowoczesnego rzeźbiarstwa zwiastowała upadek akademickiej definicji sztuki i otworzyła rzeźbę europejską na nowe kierunki rozwoju. Wystawa w Muzeum Łazienki Królewskie przybliży filozofię, zgodnie z którą powstawały prace francuskiego artysty, oraz jego podejście do sztuki. Podczas gdy rzeźbiarze akademiccy kładli nacisk na idealizację przedstawianych postaci, Rodin sądził, że sztuka zbyt daleko odeszła od prawdziwego życia i wyzwań nowej epoki. Na potrzeby rzeźby zaadoptował więc formalne i stylistyczne zasady impresjonizmu, a jego twórczość zwiastowała modernizm. Impresjonizm, jaki znamy, jest najczęściej dyskutowany wokół malarstwa. Związek Rodina z tym kierunkiem w sztuce nie jest zatem bezpośredni i oczywisty z historycznego punktu widzenia, jednak jego prace na swój sposób ucieleśniają istotę impresjonizmu w jego podstawowych zasadach: ruchu, spontaniczności i świetle.

Rzeźby pozwolą zapoznać się z takimi aspektami jego twórczości, jak materiał, ruch czy stany emocjonalne człowieka, które były niezwykle istotne dla artysty. Redukował on elementy swoich prac do tych, które stanowią o istocie rzeczy. Celowo pozostawiał niedopracowane części kamiennego bloku, aby nadać swoim rzeźbom napięcie, a odbiorcy pozostawić pole do wyobraźni. Zamiłowanie do techniki non finito Rodin dzielił z tworzącym ponad trzy wieki wcześniej Michałem Aniołem. Złożone eksperymenty oraz łączenie tradycji z innowacyjnością sprawiły, że francuski rzeźbiarz był jednym z najbardziej zaawansowanych artystów pod względem techniki.

Historia rzeźb Auguste'a Rodina

Ewa, ok. 1881, marmur – to największa postać kobieca stworzona przez Rodina, zaprojektowana została do nigdy nieukończonych monumentalnych Wrót piekieł, symbolicznej wizji, zainspirowanej Boską komedią Dantego. Poza zawstydzonej nagiej kobiety przywodzi na myśl Wypędzenie z raju, które Michał Anioł namalował na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej. Podczas pracy nad rzeźbą Rodin zauważył zmiany zachodzące w ciele modelki. Przed zakończeniem sesji okazało się, że jest ona w ciąży. Tłumaczyć to może m.in. niedokończoną powierzchnię niektórych miejsc, zwłaszcza brzucha. Brak podniesienia Ewy zmusza widza do dzielenia przestrzeni z figurą oraz podkreśla winę kobiety, co można interpretować jako uniwersalność jej grzechu. 

 Jean d'Aire, 1884/1886, brąz – w 1884 Rodin otrzymał zlecenie od miasta Calais na pomnik sześciu szlachetnych mieszczan, którzy w czasie wojny stuletniej (1337-1453) zdobyli się na akt ofiarnego patriotyzmu. Gdy miastu groziło zniszczenie, grupa obywateli zaoferowała się na zakładników do stracenia. Mieszczanie mieli wyjść za mury boso, w koszuli, z pętlą na szyi oraz kluczami do miasta w dłoniach. Tak właśnie przedstawiony został Jean d'Aire, który wycieńczony przez głód w trakcie oblężenia akceptuje swój los niemal ze stoickim spokojem. Intensywne spojrzenie zdradza jednak paraliż i wewnętrznie przeżywany lęk. Brak w tym przedstawieniu idealizacji, to zwykły człowiek w chwili zderzenia ze śmiercią.

Praca wzbudzała kontrowersje, ponieważ nie spełniała klasycznych wymogów rzeźby publicznej. Nie przedstawia bohaterów w glorii i chwale. Dla Rodina był to jednak pomnik heroiczny, heroizmem poświecenia siebie.

Mały tors męski, lata 80. XIX wieku, brąz – wieloletni sekretarz Rodina, Rainer Maria Rilke, gdy pierwszy raz wszedł do pracowni francuskiego mistrza, zaskoczony był mnogością rzeźbionych fragmentów ludzkiego ciała różnej wielkości. Na pierwszy rzut oka, prawie nic nie było skończoną całością, jednak im bliżej się temu wszystkiemu przypatrywał, tym bardziej zaczynał czuć, że owe rzeźby byłyby mniej kompletne, gdyby były całe. Prace przedstawiające fragmenty ludzkiego ciała, które na wielką skalę tworzył Rodin, po raz pierwszy zaprezentowane zostały w 1889 na wspólnej wystawie z Claude Monetem, w Galerie Georges Petit w Paryżu. W filozofii Rodina dostrzec można duży wpływ Michała Anioła. Artysta w rozmowie z Paulem Gsellem w 1911  tłumaczył: Michał Anioł sam mówił, że tylko te prace, które sturlane ze szczytu góry bez zniszczenia niczego, są dobre. W jego opinii, cokolwiek łamanego przy takim upadku jest zbyteczne.

Źródło: lazienki-krolewskie

oprac.©kkuzborska

Konkurs na pomnik prof. J. Kałużnego

Miasto Bydgoszcz ogłasza konkurs
na opracowanie projektu i wykonanie rzeźby – instalacji artystycznej poświęconejprof. Józefowi Kałużnemu, wybitnemu okuliście.

Prof. dr hab. n.med. Józef Kałużny był pionierem zastosowania laserów do leczenia chorób siatkówki oka. W swojej karierze naukowej pełnił funkcję rektora Akademii Medycznej w Bydgoszczy (1990–1995) i prezesa Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (1998-2004). Rzeźba stanie na skwerze im. profesora w centrum Bydgoszczy.

Regulamin

Wszelkich dodatkowych informacji na temat 

Konkursu udziela Plastyk Miasta Bydgoszczy
Marek Iwiński, tel. 52 58 58 177

bydgoszcz.pl

oprac.©kkuzborska

Plener Sokołowsko 2022

30 czerwca – 10 lipca 2022, Sokołowsko

Artyści, uczestnicy pleneru

Hołuj Tomasz
Jakubów Jerzy
Jankowska-John Barbara
Kopeć-Szypłakowska Agnieszka
Kulpa Katarzyna
Makowski Krzysztof
Mikołajek Mariusz
Nitka Jolanta
Pietrzak Michał
Zyśko Aleksander

fot. Agnieszka Kopeć-Szypłakowska

fot. A. Zyśko

Plener w Sokołowsku we współpracy z Fundacją Sztuki Współczesnej In Situ skupia artystów o wielu kierunkach zainteresowań i działań plastycznych. Głównym hasłem jest land-art, ale powstają też prace malarskie, fotograficzne, rzeźby oraz działania typu performance. Uczestnicy w kolejnych dniach prezentują swój dorobek twórczy, a po prezentacji prowadzone są dyskusje.

Artyści zwiedzili – powstające w remontowanym gmachu byłego Sanatorium – Muzeum prac Bożenny Biskupskiej z Fundacji In Situ, a także zabytkowy obiekt o wyjątkowych walorach architektonicznych i olbrzymiej kubaturze.

fot. A. Zyśko

fot. A. Zyśko

Organizator: ZPAP Okręg Wrocławski
Kurator pleneru: prof. Aleksander Zyśko

oprac.©kkuzborska

2. Przegląd Twórczości Artystów Wałbrzyskiego ZPAP

29 czerwca – 1 września 2022

Wałbrzyska Galeria Sztuki – BWA

Wałbrzych, Piotra Wysockiego 29

Wałbrzyski Oddział ZPAP, Okręg Wrocławski 

Artyści: Paulina Brzezińska, Paweł Jach, Krzysztof Jędrzejec, Jarosław Kasprowiak, Piotr Micek, Stanisław Możdżeń, Jan Pałka, Marzena Prokopowicz, Piotr Puterko, Małgorzata Rzempowska-Skóra, Janina Sakowicz, Ilona Sapka, Jagoda Stączek, Grzegorz Sypko.

Artyści prezentują najnowsze dzieła, a różnorodność eksponowanych działań i dyscyplin sztuki czyni tę wystawę atrakcyjną dla zwiedzających. 

Zdjęcia: Aleks Budziak, WGS BWA

Więcej: bwa.walbrzych.pl

Pietrzak Michał – Granice Czasu

21 czerwca – 4 lipca 2022
Finisaż: 13 lipca 2022, godz. 18.
Sala Widowiskowa, Wrocław, Niemcewicza 2

Praca doktorska Granice Czasu. Między zapisem fotograficznym a filmowym podejmuje zagadnienie metodologii rejestracji czasu, w kontekście sposobu jego formalnego zapisu w obrazie fotograficznym i jego wpływie na ostateczne dzieło plastyczne. W tym celu zbadane zostało zagadnienie pojemności czasoprzestrzennej obiektu wizualnego.

Wynikiem tych badań oraz działań artystycznych jest autorska metoda budowy wielowarstwowej obrazu zwielokrotnionego umiejscowionego na granicy zapisu fotograficznego i filmowego, według autorskiej koncepcji punktu zwielokrotnionego.

Praca doktorska z dziedziny sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki. Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu Wydział Grafiki i Sztuki Mediów. Artysta jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków

Promotor: dr hab. Czesław Chwiszczuk, prof. ASP
Szczegóły: asp.wroc

oprac.©kkuzborska

Witkacy – Sejsmograf epoki przyspieszenia

1 lipca – 9 października 2022
Muzeum Narodowe w Warszawie
Warszawa, al. Jerozolimskie 3

Wystawa poświęcona jest twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza, jednego z najwybitniejszych twórców XX wieku. Był artystą wszechstronnym, filozofem, pisarzem i przenikliwym krytykiem cywilizacji.

Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939)
Wieloryb i Andromeda z cyklu: Kompozycje astronomiczne, 1918
Muzeum Narodowe w Warszawie

Jego bezkompromisowość i konsekwencja w podążaniu własną drogą fascynują do dziś. Witkacy czerpał inspirację z różnych dokonań artystycznych i naukowych, reagował na otaczającą go nowoczesność. Był świadkiem historii, I wojny światowej i rewolucji październikowej, rejestratorem przejawów przyspieszenia cywilizacyjnego, przyczyniającego się do mechanizacji życia jednostki. Jego wybory i intuicje nierzadko okazują się aktualne. 

Wystawa koncentruje się na postawie twórczej Witkacego, która rozbija konwencjonalne myślenie o sztuce. W miejsce chronologicznej narracji – od pejzażu, poprzez Czystą Formę, do Firmy Portretowej – proponuje przegląd tematów ważnych dla samego artysty i w sztuce nowoczesnej. To m.in.: kosmos, ciało, historia, ruch, pierwotna wizja artystyczna, psychologiczna intensywność przeżycia metafizycznego, refleksja socjologiczna.

Ważnym aspektem proponowanej interpretacji twórczości Witkacego jest również pokazanie jego działań performatywnych i paraartystycznych jako przynależnych polu sztuki. Dzieła z róznych okresów twórczości artysty spotkają się z wizjami awangardy – Wasilija Kandinsky’ego, Maxa Ernsta, Rudolfa Schlichtera, Umberto Boccioniego i Marcela Duchampa. Dokonania Witkacego na tym tle udowodniają głębokie pokrewieństwo ze zjawiskami artystycznymi o kluczowym znaczeniu dla kultury europejskiej dwudziestolecia międzywojennego. Na wystawie w Muzeum Narodowym w Warszawie obejrzymy prace Witkacego ze zbiorów własnych oraz z licznych muzeów i instytucji w Polsce, a także rzadko prezentowane dzieła z kolekcji prywatnych. To blisko 500 prac – obrazów, rysunków, pasteli i fotografii. Ekspozycję uzupełnią materiały wideo i archiwalia oraz ikoniczne dzieła twórców międzynarodowej awangardy.

Kuratorzy: Zofia Machnicka, Paweł Polit

Źródło: mnw.art.pl

oprac.©kkuzborska

Butkiewicz Piotr – Malarstwo

Piotr Butkiewicz jest artystą wizualnym, którego rzeźby i obrazy stawiają pytania o granice komunikacji wizualnej i języka naturalnego, relacje między formą wizualną a jej percepcją i znaczeniem. Z pewnym poczuciem humoru podejmuje postmodernistyczny problem semantycznej niespójności różnych systemów komunikacji: ikonicznej i werbalnej oraz poznawczych ograniczeń komunikowania się także poprzez sztukę – Maria Kępińska.

Piotr Butkiewicz: Malarstwo uważam za coś bliższego muzyce i tańcowi niż intelektualnej walce, coś do wyrażania subtelnych uczuć lub osobistego, intymnego świata. Malowanie to przecież tylko proces mieszania farb w taki sposób, aby w umyśle odbiorcy pojawiła się rzeczywistość, której w rzeczywistości nie ma. Moim celem jest tworzenie rzeczywistości otwartej, łamiącej zasady, przekraczającej granice, wyzwolonej spod nakazu rozumu, budowanej gestem, bawiącej się percepcją. W prezentowanych pracach podejmuję mało konkretne tematy, takie jak szczęście, zagubienie, zachwyt, głębia… Moja sztuka nie musi być w jakimś celu, nie musi być szczególna, jest sposobem na odkrywanie i odkrywanie siebie.

piotr.butkiewicz

oprac.©kkuzborska

6 Dekad współczesnej ceramiki unikatowej

26 maja – 3 lipca 2022
Biuro Wystaw Artystycznych
Rzeszów, Jana III Sobieskiego 18

Artyści: Cybińska Krystyna, Elsner Marek, Garbacz Lucyna, Garnik Władysław, Granowska Ewa, Grosseova Elżbieta (Czechy), Kalkowski Kazimierz, Karczewska-Konieczna Janina, Kirstein-Jackson Małgorzata, Kluge Bente (Norwegia), Kociński Mirosław, Kombor-Oboz Katarzyna, Konstantinavicious Rytis (Litwa), Krawczyk Karolina, Kupczak-Zajadacz Maria, Lipska-Zworska Irena, Lula Henryk, Majdzińska Adrianna, Malicka-Zamorska Anna, Marchwicka Anna, Martiniec Stanisław (Słowacja), Miadzvedzeva Hanna (Białoruś), Myronowa Joanna (Ukraina), Płocica Grażyna, Podleśny Czesław, Prieto Ivan (Hiszpania), Roguszczak Edward, Rozpondek Krzysztof, Sacharczuk Bożena, Shibata Norio (Japonia), Specyklak-Skrzypecka Anna, Talbot Chantal (Belgia), Ulatowska Wioletta, Wolanin Bronisław, Wysocka-Dowgird Zofia.

Lucyna Garbacz, formy rzeźbiarskie, 2011, szkliwo redukcyjne, glina szamotowa, wys. 21×28×33

Henryk Lula, Muszle biała i czarna, 2014, 2002, masa kamionkowa z szamotem, wys. 28

Anna Malicka-Zamorska, Wilk czerwony, 2010, szamot szkliwiony+porcelana 27×36×15

Marek Elsner, Wspinacz, 2022, kamionka nieszkliwiona, złocona, formowana ręcznie, 36×28×7

Hanna Miedzviedzieva, bez tytułu, 2020, glina szamotowa szkliwiona formowana ręcznie, wypał w 1250 st. C

Mirosław Kociński, obraz, fragm., 2015, mozaika z porcelanowych elementów, szkliwienie, 70×90

[...] Ta prezentacja jest kolejną odsłoną obszernego fragmentu zbiorów Iwony Siewierskiej, gromadzonych z kolekcjonerską pasją artystycznych obiektów z ceramiki. Przez 35 lat od impulsu do zbierania ceramicznych unikatów, kolekcja ciągle i niepohamowanie się rozrasta. To już blisko 700 obiektów autorstwa ponad 150 artystów. Pierwsze dziesięciolecia to zbiór osobistych „pamiątek”, prezentów i skromnych zakupów od zaprzyjaźnionych artystów. Dalej to emocjonalne zakupy często będące zwieńczeniem dłuższych starań i przyjaźni z twórcami. Kolekcjonerka podkreśla, że prawie wszystkie prace w jej zbiorach pochodzą od artystów, których poznała osobiście.

film

Po latach lokowania obiektów w przestrzeniach własnego mieszkania, domu, ogrodu właścicielka uznała, że warto i trzeba podzielić się swoją pasją kolekcjonowania, tak narodziły się kolejne pasje: wystawiania, katalogowania zbiorów i opisywania swoich przeżyć, doświadczeń, spotkań i przyjaźni. Dotychczasowe wystawy w Wałbrzychu, Jeleniej Górze, Pradze, Bratysławie, Wrocławiu, Gdańsku, autorskie, napisane i wydane z pietyzmem książki: „W duecie ze sztuką”, „O emocjach tworzenia”, zaproszenie do unikatowego świata, „Do trzech razy sztuka”, katalogi wystaw. Jest ciągle w drodze... zawodowo i z pasji do ceramiki a raczej odwrotnie. Jej kolekcja to przeróżne figury, torsy, głowy, butle, misy, patery, tarcze, muszle, wazony, donice, formy naczyniowe, kafle, formy rzeźbiarskie, rysunkowe sgraffita na ceramicznych kaflach, autorskie malatury, mozaiki i obrazy ceramiczne, kompozycje wieloelementowe z wykorzystaniem innych materiałów (drewno, metal, sznury, liny [...].

W większości to obiekty formowane ręcznie z płatów czy wałeczków gliny, odlewane z mas kamionkowych i porcelanowych, tworzonych w autorskich procesach formalnych i nieformalnych eksperymentów. Wypalone w różnorodnych technikach i temperaturach od około 900 do 1400 stopni Celsjusza, szlachetnie zdobione ogniem, autorskimi szkliwami, solami i tlenkami metali... nieokiełznanymi „technikami własnymi” twórców.

Kolekcja Iwony Siewierskiej jest pełnym i reprezentatywnym zbiorem współczesnej unikatowej ceramiki. Prezentuje bardzo rozległe obszary zainteresowań twórczych, artystycznego stosowania tworzyw ceramicznych, ich kształtowania i obrazowania. Niezaprzeczalnym atutem jest też ciągła jej „aktualizacja”, na każdej z kolejnych prezentacji wzbogacana nieustannie pracami nowych artystów [...].

prof. Mirosław Kociński

Wydział Ceramiki i Szkła, Katedra Ceramiki ASP

fragment tekstu do katalogu wystawy

Źródło: bwa.rzeszow

oprac.©kkuzborska