Sławosz Uznański-Wiśniewski wraca z kosmicznej wyprawy

NASA Axiom Mission 4 Splashdown LIVE
Updates with LIVE view from Space S...

Get-Stankiewicz w fotografii Jacka Samotusa

Jatkowisko 2025 – święto sztuki
Art and Prints Gallery Michała Kasprowskiego
Wrocław, Jatki 10

21 czerwca 2025, godz. 15.30
wernisaż wystawy Jacka Samotusa
prezentującej zdjęcia Eugeniusza Geta-Stankiewicza

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

O Artystach

Eugeniusz Get-Stankiewicz

artwroc.com/get-stankiewicz

Samotus Jacek (1943-2019)
artwroc.com/samotus-jacek

oprac:kk

Samotus Jacek (1943-2019) – artysta fotografik

O artyście

Jacek Samotus (1943-2019), polsko-australijski fotografik, wrocławianin. Przygodę z fotografią rozpoczął we wczesnej młodości. Wówczas najbardziej interesowała go fotografia artystyczna, awangardowa i fotografia mody. W 1979 roku otrzymał stypendium rządu austriackiego i wyjechał do Wiednia. Nowo uzyskana wolność dała Jackowi możliwość pełnej wypowiedzi artystycznej.

W nowym studio pracuje dla agencji reklamowych i magazynów, doskonaląc warsztat i unikalny styl, zacierający granicę między fotografią artystyczną a komercyjną. Po dwóch latach zamienia Wiedeń na Sydney, Australia. Pracuje tam przez wiele lat, osiągając sukcesy w pracy zawodowej jako komercyjny fotograf, jednocześnie nie zaniedbując fotografii artystycznej. Wystawia prace w Brukseli, Wiedniu, Sydney, Adelajdzie, Nowym Jorku, Bonn, Wenecji, Warszawie…

W poszukiwaniu nowych artystycznych wyzwań wyjeżdża do Nowego Jorku (1989), światowej stolicy fotografii. Zamieszkuje  w Fashion District na Manhattanie. Pracuje jako niezależny fotograf na zlecenia projektantów mody, magazynów, agencji teatralnych i reklamowych.
Jego prace publikują między innymi: „Vogue”, „Harpers Bazaar”, „Print Magazine”, „Elle”, „The New York Times”, „Not Only Black and White”, „Australian Creative”…

Jacek Samotus to mistrz fotografii artystycznej, jest też uznanym fotografem edytorial i reklamowym. W obiektywie kamery uwieczniał twarze między innymi celebrytów: Michael Crawford, Kurt Vonnegut, Jonathan Pryce, Lea Salonga, the Gilbert & George duo, Kelly Bishop and Michel York.

Wiele lat pracował w Londynie, Nowym Jorku, Sydney i Warszawie – gdzie był znanym i cenionym wykładowcą fotografii reklamowej w Związku Polskich Artystów Fotografików, a także w Photo Master Classes – które z sukcesem prowadził. W ostatnich latach życia zajął się wyłącznie fotografią artystyczną. Projekt – nad którym wówczas pracował – to Flowers or Butterflies.

Autor ponad 40 wystaw indywidualnych i uczestnik zbiorowych w Europie, USA, Australii. Jego prace znajdują się w muzeach i prywatnych kolekcjach w Polsce, Australii, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, USA, Austrii.

Tekst: Bożena Samotus

oprac:kk

 

Piekarczyk Marek – Gethsemane

Marek Piekarczyk w towarzystwie orkiestry

pod dyrekcją Grzegorza Urbana oraz z chórem Sound'n'Grace,
podczas koncertu Błogosławieni Miłosierni

na krakowskim Rynku w 2015 roku. 

https://www.youtube.com/@MarekPiekarczyk

Nagranie: Instytut Dialogu Międzykulturowego
im. Jana Pawła II w Krakowie

Premiera: 18 kwietnia 2025

Sielicki Aleksander – Wielkanoc 2025

Kapiści. Sto lat!

11 października 2024 – 6 kwietnia 2025 Muzeum Narodowe w Krakowie

Zygmunt Waliszewski, Autoportret, W loży, 1922 olej na tekturze, Muzeum Narodowe w Krakowie

Muzeum Narodowe w Krakowie świętuje setną rocznicę powstania jednej z najważniejszych dwudziestowiecznych grup artystycznych w Polsce. Komitet Paryski, którego członków zwano później kapistami (od skrótu KP), został zawiązany w 1923 roku przez studentów Akademii Stuk Pięknych w Krakowie ze względów praktycznych. Celem były paromiesięczne studia malarstwa w Paryżu, pod artystyczną opieką ich profesora – Józefa Pankiewicza.
Na wystawie zaprezentowano przede wszystkim wczesne prace kapistów, na których wspomniani mistrzowie odcisnęli wyraźne piętno. Choć grupa została zawiązana w celu utylitarnym, to jednak z biegiem czasu powstały – głównie dzięki Janowi Cybisowi – ogólne założenia jej „koncepcji malarskiej”. Zasadniczym zagadnieniem był dla nich kolor, który pojawia się na obrazie dopiero w zestawieniu z innymi kolorami i buduje bryłę, i przestrzeń. Używali sformułowanego przez Pankiewicza pojęcia „gry barwne”, a Józef Czapski wyjaśniał je tak: „Płaszczyzna gładka w zestawieniu z jaśniejszą plamą ciemnieje, przy ciemnej jaśnieje, płaszczyzna szara w zestawieniu z czerwoną plamą zielenieje itp.”. Kapiści malowali prawie wyłącznie z natury. Ponieważ treść nie była dla nich ważnym elementem, tematyka obrazów ogranicza się do krajobrazu i martwej natury, rzadko portretu. Jedynie Zygmunt Waliszewski – „cudowne dziecko” wśród kapistów – przedstawiał w często groteskowy, dynamiczny sposób relacje miedzy malowanymi postaciami, a temat miał dla niego duże znaczenie. Na wystawie wyróżniono jego dwa dwustronne obrazy. Pierwszy z nich to inspirowany awangardowym plakatem radzieckim Autoportret, na którego odwrocie znajduje się scena w loży teatralnej, przedstawiona w charakterystyczny dla autora, groteskowy sposób. Drugi to ogromny jak na prace kapistów zimowy widok miasteczka, na którego odwrocie widnieje renesansowa uczta – jeden z ulubionych tematów malarza na początku lat trzydziestych XX wieku. Przykładem powojennej twórczości członków grupy i radykalnej realizacji ich postulatów teoretycznych są bliskie reliefowi obrazy Jana Cybisa.

Kuratorom wystawy nie udało się odnaleźć żadnej pracy Janiny Przecławskiej, pierwszej żony Janusza Strzałeckiego.

Źródło: Wystawy, kapisci

Copernicus College – Świadomość

Kursy i wykłady akademickie

dostępne dla każdego bezpłatnie i online

Jak mózg tworzy nasze subiektywne doświadczenia?
Gdzie przebiega granica między tym, co świadome, a tym
co nieświadome? Czym nauka może wyjaśnić świadomość?

Czym jest świadomość? To jedno z najstarszych, najczęściej zadawanych, być może najdonioślejszych (a także najbardziej frustrujących) pytań stawianych przez filozofów, psychologów oraz prawdopodobnie większość istot, doświadczających własnego istnienia. Czy powyższe pytanie jest jednak właściwie zadane? Jeśli tak, to czy metoda naukowa może uchwycić wielowymiarowy i subtelny charakter subiektywnego doświadczenia? W jaki sposób to, co częstokroć postrzegane jest jako niematerialne, powiązać można z fragmentami tkanki biologicznej, umiejscawiając ból, smak wina oraz zrozumienie Freuda pomiędzy splotami neuronalnych połączeń? Czy można odseparować specyficzny wzór aktywności mózgu, odpowiedzialny za określone subiektywne doznanie od procesów, które go poprzedzają lub stanowią jego konsekwencje? Co sprawia, że człowiek zdaje sobie sprawę z pewnego aspektu rzeczywistości, np. kto podał innemu graczowi piłkę, a inny obiekt, np. spacerujący po boisku goryl, pozostaje dla niego niewidoczny? Jak to, co nieświadome, zamienia się w świadome i staje przedmiotem obserwacji? Jaką rolę w tej przemianie odgrywa ciało obserwatora? Gdzie podziewa się świadomość, gdy człowiek zapadnie w sen lub w wyniku wypadku utraci fragment mózgu? Czy mnogość pytań dotyczących natury “świadomości” nie skłania do odrzucenia owego terminu i wypełnienia powstającej luki eksplanacyjnej innymi pojęciami, jak “uwaga”, “pamięć”, czy “percepcja”?

Źródło: https://copernicuscollege.pl

Święta Bożego Narodzenia 2024

Full of joy and good health for Christmas
Radości i zdrowia na czas Świąt Bożego Narodzenia

Aleksander Sielicki, Toronto www.aleksandersielicki.com

Liszkowski Witold: Ewokacje – Sztuka Osobista

Wystawa online od 10 grudnia 2024

Cykl 10 obrazów modułowych o formacie 180×180 cm
to "Ewokacje – Sztuka Osobista", a poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste"

Ewokacja 1

Ewokacja 2

Ewokacja 3

Ewokacja 4

Ewokacja 5

Ewokacja 6

Ewokacja 7

Ewokacja 8

Ewokacja 9

Ewokacja 10

Projekt zrealizowany w ramach Stypendium
Województwa Dolnośląskiego w 2024 roku.

Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe Struktury Osobiste. Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter. Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.

Struktury Osobiste – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.
Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.

Dzieła i tekst©Witold Liszkowski

Gabinet sztuki europejskiej

Arcydzieła z Narodowego Muzeum Sztuki w Kijowie

6 grudnia 2024 – 30 marca 2025

Zamek Królewski w Warszawie

oraz Narodowe Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie

Louise-Elisabeth Vigee-Le Brun
Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV

Michelangelo Pace zw. del Campidoglio
Martwa natura z dyniami, winogronami i granatami

Infantka Małgorzata Teresa
Warsztat Juana Bautisty Martineza del Mazo

Pierre Goudreaux
Kochankowie, Syn marnotrawny z nierządnicą

W Zamku Królewskim w Warszawie będzie można obejrzeć prawie czterdzieści dzieł pochodzących z Narodowego Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie. Ekspozycja przedstawiająca znamienity fragment europejskiej części kolekcji muzeum będzie pierwszą tak obszerną prezentacją zbioru Chanenków poza granicami Ukrainy. Na wystawie w Zamku, obok dzieł Rubensa, Bellotta, czy Juana de Zurbarána znajdzie się kilka wspaniałych poloników, jak Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV. Zaprezentujemy także dwa obrazy z kolekcji ostatniego króla, do niedawna uważane za zaginione.

Narodowe Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie dysponuje największą i najcenniejszą kolekcją sztuki w Ukrainie,

obejmującą dzieła europejskie, azjatyckie i starożytne. Dyrekcja instytucji, która znacznie ucierpiała podczas ataków Rosji na Kijów jesienią 2022 roku, zdecydowała się część kolekcji sztuki wypożyczyć Zamkowi Królewskiemu w Warszawie w celu zabezpieczenia jej na czas wojny oraz poddania zabiegom konserwatorskim. Decyzja ta stworzyła niepowtarzalną okazję do zaprezentowania dzieł o randze kolekcji narodowej szerokiej publiczności w Polsce.

Źródło: https://biuroprasowe.zamek-krolewski.pl/informacje-prasowe/gabinet-sztuki-europejskiej-arcydziela-z-narodowego-muzeum-sztuki-im-bohdana-i-warwary-chanenkow-w-kijowie

oprac.©kkuzborska

Styczeń Janusz − Milczenie

Milczenie

W 85 rocznicę urodzin

to nie wieczór,
to skrzydlaty ciemny koń nadchodzi z daleka,
gdzieś z horyzontu,
jest to pegaz, i poeta także nadchodzi,
cała ziemia jest pod ich ciemną władzą,
obaj są zmęczeni

poeta zapomina swoje najlepsze wiersze,
jakby przykrywał nimi mrok,
pegaz rozpościera skrzydła i pod tymi skrzydłami
mrok kładzie się na ziemi i śpi,
milczą gwiazdy

poeta nie oczekuje ich szeptu,
niebo powinno milczeć, bo milczy poeta
i milczy jego pegaz
milczący księżyc jest jesiennym liściem,
który uniósł się ku niebu i nie mogąc
wyżej dojść, zrezygnowany znieruchomiał,
jego tęsknota jest za wielka,
by szumiał lub szeptał,
lub z innymi liśćmi z drzewa ziemi się kłaniał

poeta patrzy na księżyc i dziwi się,
że tak zmęczony i milczący nadal mówi wiersze,
nigdy nie może przestać,

ciało wiersza wysoko na niebie świeci
jedną widzialną stroną,
czyniąc wiersz jawny dla świata i tajemniczy

poeta sam się przechadza po niebie swojego wiersza,
sprawdza, czy wiersz nie za wysoko uniesiony,
czy jego księżycowe ciało dobrze przewodzi
światło tajemnicy na ziemię

poecie jest dobrze w wierszu,
najlepiej milczy się wierszem,
pegaz spogląda na noc pod swoimi skrzydłami,
upewnia się, że ona śpi i nie przeszkadza

to nie dzień,
to pegaz wraz z całą nocą unosi się w niebo
i pomaga poecie pointą – mgłą dnia
wiersz zasnuć i tym dystansem
na wieczność wiersz zamilczeć,
to, co przemilczane, wieczności nie jest narzucone,
więc wieczność pamięta to najpewniej,
bez wysiłku i bez przymusu

pegaz ściąga poetę z nieba na ziemię,
sam zamienia się znów w codziennego ziemskiego konia,
by w dalszej wędrówce poecie służyć

Poeta zmarł w południe podczas drzemki 

2 kwietnia 2022, we Wrocławiu

styczen.janusz.artwroc.com

oprac. © kkuzborska

Ziemba Paulina – Malarstwo, ceramika

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem z ceramiki w Pracowni prof. Krystyny Cybińskiej, z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (1986). Tworzy głównie rzeźbę ceramiczną, ceramikę w architekturze i malarstwo.

Paulina Ziemba

Lato w mieście, akryl na płótnie, 50×50, 2021

Martwa natura z żółtym konikiem, technika własna, 60x70, 1999

Martwa natura z niebieskim dzbanem, technika własna, 60×70, 1999

Z cyklu Szklane parawany, porcelana i szkło, wys. 52, 2000

Herosi utraceni, szamot angobowany, wys. 70, 2000

Eurydyki, szamot angobowany, wys. 64, 2001

Z cyklu Krótka historia umarłej miłości

kamionka angobowana i szkło, obiekty 50×40, 2004

Godła i herby, wieża Sądu Okręgowego, Wrocław 
klinkier szkliwiony i złocony, 220×220, 2009

Ludzie z czterech stron świata, rzeźby głów na elewację
DT Renoma, Wrocław, klinkier szkliwiony i złocony, 2009

Z cyklu  Okruchy pamięci, klinkier angobowany, 120×100, 2014

Z cyklu Żywioły, klinkier angobowany i szkło, 120×100, 2014

 

Nagrody, wybór

• 2002 – Wyróżnienie: Salon Plastyczny Egeria, Ostrów Wlkp.
• 1987 – Wyróżnienie: VII. Ceramiczne Warsztaty Twórcze '87
• 1986, 1987 – Stypendium MKiS dla Młodych Twórców
• 1984, 1985, 1986 – Stypendium MKiS za wyniki w nauce

Wystawy indywidualne

• 2010 – Rzeźba portretowa, Galeria Miejska, Chorzów
• 2007 – Melancholia, Galeria Forum+, Wrocław
• 2004 – Notatki z podróży, Zamek Kliczków
• 2004 – Notatki z podróży, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 2001 – Wystawa w ramach festiwalu Wratislavia Cantans, Wrocław
• 2000 – Galeria Na Solnym, Wrocław
• 1999, 1998 – Autorka akcji artystycznej i pomnika Tympanony: symbol trwania, Bolesławiec
• 1999 – Podróże mojej wyobraźni, Muzeum Okręgowe, Jelenia Góra; 
  Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 1991 – Pejzaż wewnętrzny, Modern Art Galery, Paryż, Francja
• 1994, 1993, 1988 – Galeria Abakus, Wrocław
• 1987 – Galeria Opus, Wrocław

Udział w wystawach zbiorowych, wybór

• 2022 – Po Sztuce, 75-lecie ZPAP Okręgu Wrocławskiego, Pałac Hatzfeldów, Wrocław, Wita Stwosza 30
• 2021 – Kobieta spełniona, Galeria MM, Chorzów
• 2020 – Salon Genius Loci, Jelenia Góra
• 2018 – A my po ESK... ZPAP Okręg Wrocławski, Arsenał, Wrocław
• 2015 – Malarstwo, Toyama Art. Center, Toyama, Japonia
• 2014 – Szepty i Hałasy, Galeria Platon, Wrocław
• 2014 – 50 lat plenerów ceramicznych w Bolesławcu, Bolesławiec
• 2011 – 100 lat ZPAP, Wrocław
• 2009 – Renoma: Reflectins from Wrocław, w ramach Polska!Year, Londyn, Anglia
• 2007 – 40 najlepszych obrazów na 40-lecie Muzeum, Muzeum Okręgowe, Głogów
• 2006 – Festiwal Ognia, Arrasate-Mondragón, Hiszpania
• 2006 – Na styku kultur, malarstwo, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Malezja
• 2003 – Malarstwo, Uniwersytet we Frankfurcie n. Odrą, Niemcy
• 2003 – Kontrast światła, plener malarski, Korsyka, Francja
• 2002 – Egeria ’2002, Ostrów Wlkp.
• 2002 – Porcelana inaczej, wystawa i Międzynarodowe Sympozjum Ceramiczne, Ratusz, Wrocław
• 2001 – Kontynuacje, wystawa ZPAP, Wrocław
• 2001 – Galerie Rooyart, Venray, Oostrum, Holandia
• 2000 – L’Eurofeu Au Pays de Liege, Liege, Belgia
• 1998 – Małe jest piękne, Instytut Kultury Polskiej, Berlin, Niemcy
• 1992 – Kontynuacje '92, wystawa ZPAP, Wrocław
• 1988 – Interart '88, Międzynarodowe Targi Sztuki, Poznań
• 1988 – Arsenał '88, Warszawa
• 1987 – Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
• 1987 – Plenery ’87 – interdyscyplinarna wystawa poplenerowa, Wrocław
• 1986 – Dyplom '86 – wystawa nagrodzonych dyplomów, Łódź

Ważniejsze realizacje

• 2021-2022 – 32 rzeźby w atriach Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2012 – 4 herby ceramiczne do hali Dworca Kolejowego PKP, Świdnica
• 2011 – Fryz w renesansowym kościele, Bystrzyca Świdnicka
• 2008-2009 – Kompozycje ceramiczne: 2 Godła Polski i 2 Herby Wrocławia na wieży budynku Sądu Okręgowego, Wrocław
• 2008-2009 – 80 rzeźb na elewacji historycznego budynku Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2003-2004 – Centrum Rekreacji Redeco, Wrocław
• 2001 – Salon V-Motors (Volvo), Wrocław
• 1999 – Pomnik Tympanony – symbol trwania, dar dla miasta Bolesławca
• 1998 – Hall i apartamenty Hotelu Exbud, Wrocław

Plenery, sympozja, wybór

Uczestniczka plenerów i sympozjów ceramicznych, malarskich w kraju i na świecie:

• Międzynarodowe Plenery Ceramiczno-Rzeźbiarskie, Bolesławiec
• Międzynarodowe Sympozja Ceramiczne Porcelana inaczej
• Międzynarodowe Plenery Malarskie Gardens: Korsyka, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Japonia

Filmy

• 2001 – Podróże mojej wyobraźni, TVP SA, film dokumentalny
• 2022 – Twarze Renomy, Globalworth, film promocyjny

Prace w zbiorach polskich, m.in.: Muzeum Narodowe we Wrocławiu; Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław; Muzeum Ceramiki w Bolesławcu; Muzeum Okręgowe Jelenia Góra; Muzeum Głogów; Muzeum Porcelany w Wałbrzychu

Prace w zbiorach światowych, m.in.: National Galery, Malezja; Takaoke, Japonia

 

Kontakt
polaziemba@gmail.com

 

 oprac.©kkuzborska

 

WTA Tour Finals

Riyadh, Arabia Saudyjska 2024

Finał 
Gauff Cori – Zheng Qinwen

9 listopada 2024, godz. 17.

Liszkowski Witold – Ewokacje

Ewokacje – Sztuka Osobista 2024

Cykl ośmiu wielkoformatowych obrazów modułowych o formacie 180×180 lub 200×200 cm nazwałem "Ewokacje – Sztuka Osobista", natomiast poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste" 2024.

Więcej: galeria obrazów, cz. 1.

Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe "Struktury Osobiste". Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter. 

Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.

"Struktury Osobiste" – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. 

Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.

Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.

Projekt realizowany w ramach
Stypendium Województwa Dolnośląskiego
w 2024 roku.