Kasińska Jolanta – Ceramiczne fascynacje

10 grudnia 2020 – 31 stycznia 2021
Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu
Brzeg, pl. Zamkowy 1 

Wystawa z okazji 55-lecia
pracy artystycznej i dydaktycznej
pod Honorowym Patronatem
Starosty Powiatu Brzeskiego.

więcej o artystce

oprac.©kkuzborska

Więckowski Ryszard − Kreowane światłem, witraże

28 października − 31 grudnia 2020
 Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA
Słowackiego 26, Wałbrzych

Światło jest wspaniałą materią twórczą, a obcowanie z jej magią i tajemniczością wyzwala w artyście głębokie pokłady wzruszeń – Prof. ASP dr hab. R. Więckowski.

Ryszard Więckowski studiował w PWSSP we Wrocławiu (1972-1977). Dyplom z wyróżnieniem uzyskał na Wydziale Szkła (1977). Pracę dydaktyczną rozpoczął w 1981 roku jako asystent prof. Ludwika Kiczury w Katedrze Szkła. W latach 1980-1988 związany był z hutą szkła artystycznego oraz pracownią witraży INCO we Wrocławiu. Od roku 1992 jest pracownikiem dydaktycznym w Katedrze Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie prowadzi pracownię Witraży i Szkła w Architekturze.

Artysta zajmuje się projektowaniem i realizacją witraży oraz szkła unikatowego do przestrzeni sakralnych i świeckich.

Przewód kwalifikacyjny I stopnia sztuki plastyczne w zakresie dyscypliny artystycznej wzornictwo artysta zrealizował w 1999. Był pedagogiem szkoły Opus-Art. w Sosnowcu (1997-2005), prowadził pracownię witrażu. Stopień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk plastycznych, w dyscyplinie sztuk projektowych uzyskał na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (2014). Brał udział w ponad czterdziestu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.

zdjęcia©Jarosław Kozioł

oprac.©kkuzborska

Posłuszni natchnieniu – Tkanina artystyczna

1 grudnia – 31 stycznia 2021
Galeria Tkacka Na Jatkach
Wrocław, Jatki 19/24

Pierwsza wystawa nowo powstałej Sekcji Tkaniny Artystycznej
ZPAP Okręgu Wrocławskiego

Robert Wieczorek, Ukrzyżowanie

prof. Kazimierz Pawlak – prezes OW ZPAP napisał:

Szeroko pojęta sztuka włókna jest od kilkudziesięciu lat mocno związana z Dolnym Śląskiem i Wrocławiem. Poczynając od pierwszych plenerów tkackich w Kowarach z lat siedemdziesiątych XX wieku do tegorocznego 47. Festiwalu Sztuki Włókna, była to promocja dokonań artystów skupionych wcześniej w legendarnej Grupie Tkackiej „10 x TAK”, działającej do 1983 roku, przy Sekcji Architektury Wnętrz OW ZPAP.

Jesteśmy dumni, że pod naszym patronatem działa we Wrocławiu Galeria Tkacka na Jatkach, prowadzona przez niestrudzoną propagatorkę tej sztuki koleżankę Ewę Poradowską-Werszler. Galeria prezentuje indywidualne i zbiorowe wystawy nie tylko sztuki włókna, organizuje kiermasze i spotkania autorskie, prowadzi współpracę z galeriami w kraju i za granicą w zakresie promocji sztuki polskiej. Zarząd Okręgu od początku swojej kadencji popierał te wszystkie działania.

Cieszy fakt, że po latach sekcja Tkaniny Artystycznej znalazła poczesne miejsce w strukturach naszego stowarzyszenia, czego dowodem są podjęte ostatnio inicjatywy − nowe wystawy członków, udział w czerwcowej imprezie Jatkowisko czy przygotowanie pierwszej po reaktywacji wspólnej wystawy członków sekcji.

Czas pandemii nie sprzyja tworzeniu sztuki, przygotowywaniu i prezentacji swoich dokonań czy prowadzeniu na szeroką skalę działalności artystycznej. Doceńmy inicjatywę naszych koleżanek i kolegów. Życzmy im wytrwałości i determinacji w realizacji kolejnych projektów. Doczekania dni, kiedy bez ograniczeń spotkamy się na kolejnych plenerach, sympozjach i wernisażach.

Na wystawę mogą wejść równocześnie 3 osoby, po uzgodnieniu
telefonicznym: +48 601.718.920, hasło: wystawa

oprac.©kkuzborska

Stanisław Dróżdż – Między

Sztuka na wyciągnięcie ręki

Stanisław Dróżdż – Między

W pierwszym odcinku przedstawiamy pracę Między autorstwa Stanisława Dróżdża. Pierwotnie praca była pokazywana w jednym z pomieszczeń Galerii Foksal. Obecnie istnieje jako seria projektów, które tylko minimalnie różnią się wymiarami. Mimo że słowo „między” nie pojawia się w normalnym zapisie, cały czas je dostrzegamy. Artysta stawia pytanie, jak daleko można naruszyć tożsamość danej rzeczy, aby w dalszym ciągu można było ją rozpoznać. Przestrzeń pawilonu może być uznana za próbę wykreowania fizycznego doświadczenia, które jest rodzajem odpowiednika słowa z tytułu pracy. To, co istotne, nie znajduje się bowiem „w”, ale często „między”. W zbiorach Muzeum są tyflografika oraz trójwymiarowe opracowania dotykowe pracy.

Źródło: mocak.pl

oprac.©kkuzborska

Solniczki ze zbiorów Muzeum Żup Krakowskich

Zamek Żupny, Muzeum Żup Krakowskich
Wieliczka, ul. Zamkowa 8

Solniczka srebrna z wkładem z różowego kwarcu
W.L. Regulski, Kraków, lata 20. XX w.

Kolekcja Muzealna solniczek to prawie 1000 eksponatów. Na wystawie w Zamku Żupnym znalazły się tylko najcenniejsze i najbardziej szlachetne obiekty, reprezentujące style od gotyku po secesję i art deco. 

Więcej dzieł: muzeum.wieliczka.pl.

oprac.©kkuzborska

10. Triennale Sztuki Sacrum – Świętość natury?

Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa 2020

Artyści: Sylwester Ambroziak, Marcin Berdyszak, Bożenna Biskupska, Rafał Borcz, Henrikas Cerapas (LT), Tomasz Domański, Jonas Gasiunas (LT), Patricia Gilyte (LT), Ryszard Grzyb, Renata Jaworska, Kielecka Szkoła Krajobrazu, Jarosław Kozakiewicz, Jarosław Koziara, Włodzimierz Kulej, Roman Kutera, Alvydas Lukys (LT), Mirosław Maszlanko, Aleksandra Mańczak, Angelika Markul, Jerzy Mierzejewski, Leszek Misiak, Neringa Naujokaite (LT), Zdzisław Nitka, Agnieszka Polska, Marlena Promna, Natalia Rybka, Zygmunt Rytka, Mariusz Stanowski, Maciej Szańkowski, Leon Tarasewicz, Egle Ulckaite (LT)

Tomasz Domański, Rudymenta, wideoperformans, 2017-2019

Ekspozycja jest konstruowana wokół kilku pytań,
 przekładających się na wątki wystawy: jak współczesna
sztuka odnosi się do aktualnych problemów związanych
z naturą: zagrożeń, ochrony, współistnienia; natura
jako temat i materia sztuki; sakralne inspiracje naturą
w sztuce; kult natury w przekazach artystycznych;
 uświadomienie wagi natury; niesamowitość natury;
natura prawdziwa czy sztuczna; natura jako religia
pierwotna. Temat wystawy ujęty w wielu artystycznych
 spojrzeniach i głosach, poprzez dzieła artystów różnych
pokoleń i dziedzin.

oprac.©kkuzborska

Łukaszewicz Barbara (1933-2020) odeszła od nas

Barbara Łukaszewicz – artystka, członkini
Związku Polskich Artystów Plastyków
zmarła 1 grudnia 2020.
W lipcu ukończyła 87 lat.

Rodzinie i Bliskim Artystki
składamy wyrazy współczucia.

Pogrzeb odbędzie się 4 grudnia 2020 o godz. 11.
na Cmentarzu Parafii Świętej Rodziny
we Wrocławiu, Sępolno, ulica Smętna.

Pierre Auguste Renoir, Chryzantemy

oprac.©kkuzborska

Zegar Słoneczny 24-godzinny

Przedmiotem konkursu na 24-godzinny Zegar Słoneczny
jest opracowanie autorskiego projektu
małej lub średniej, mobilnej formy architektonicznej.

tel. +48 692 422 717, kontakt@tworzymykrakow.org
30-102 Kraków, ul. Syrokomli 3/1
tworzymykrakow.org/zegarsloneczny

oprac.©kkuzborska

Co Jest Grane – Wydarzenia w kulturze

Wygodnie i szybko sprawdzimy,
jakie wydarzenia kulturalne planowane są
w naszym mieście, województwie, w Polsce.

Polecamy

oprac.©kkuzborska

Nowodworski Ignacy – Rzeźba

Ignacy Nowodworski pochodzi z Gdańska. Rzeźbiarz, asystent w pracowni rzeźby Instytutu Sztuki Uniwersytetu Opolskiego, specjalista ds. edukacji w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu. Absolwent Instytutu Sztuki Uniwersytetu Opolskiego, otrzymał dyplom z wyróżnieniem w 2005 roku. W 2018 roku zdobył tytuł doktora na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu.

W swoich twórczych poszukiwaniach wyszedł od przedmiotów znalezionych, faktur i powierzchni zmienionych przez czas. Obecnie „przedmioty gotowe” ustąpiły, pozostawiając po sobie kontrasty i zestawienia materiałów. W pracach rzeźbiarskich wykorzystuje drewno, metal, gumę, często łączy je ze sobą. Bardzo ważne miejsce w jego twórczości zajmują wyginane z drutu lub spawane ażurowe struktury. Działania strukturalne pojawiają się również na powierzchni rzeźb. W jego twórczości przeplatają się motywy człowieka i zwierzęcia, współistnienia dwóch odmiennych światów i relacji między nimi.

https://galeriam.com/artysci/ignacy-nowodworski

oprac.©kkuzborska

Płaszczyzna porozumienia – Stoły w XVIII i XIX w.

1 grudnia 2020 – 7 marca 2021
Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Zabytki pochodzą głównie ze zbiorów własnych Muzeum Narodowego we Wrocławiu, jednej z większych kolekcji zabytkowych mebli w Polsce.

Stół konsolowy, ok. 1750, Saksonia

Stół, ok. 1850-1860, Austria (?)

Prezentacja różnych typów stołów i stolików, bogactwa
kształtów i dekoracji oraz spełnianych przez nie funkcji. Celem wystawy jest zwrócenie uwagi na niezwykłą rolę, jaką ten mebel odgrywał w historii, jak jednoczył użytkowników przy zabawie, pracy, posiłkach oraz był pomocny w rozwiązywaniu wszelkich konfliktów; a także pokazanie przemian, jakim podlegał od XVIII do XIX wieku, czyli w czasie kiedy królował w salonach i jadalniach.

Źródło: mnwr.pl

oprac.©kkuzborska

Kociński Mirosław − 35-lecie działalności artystycznej

Z okazji 35-lecia działalności artystycznej
składamy artyście gratulacje
wraz z życzeniami dalszych sukcesów
osobistych, rodzinnych i zawodowych.

Profesor Mirosław Kociński od 1988 roku pracuje w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Zajmuje się ceramiką artystyczną i użytkową. Dyplom z zakresu ceramiki uzyskał 1985 roku na Wydziale Ceramiki i Szkła PWSSP we Wrocławiu. 

Cykl prac 2000 Krokodyli, 2018

Cykl składa się z 17 mozaik, których "bohaterem" jest drapieżny gad. „Zawsze inspiruje mnie materiał, z którym pracuję. Intrygują różnorodne struktury, zmienność, cykliczność. Moim ulubionym tworzywem jest masa porcelanowa” – podkreśla Mirosław Kociński, autor mozaik wykonanych z porcelanowych płytek o grubości około 2 mm.

Inne prace Profesora

oprac.©kkuzborska

Stanielewicz Małgorzata – III nagroda na VI Biennale di Grafica

III nagroda na VI Biennale di Grafica
Contemporanea Premio Diego Donati,
Perugia, Włochy

Myślałam, że to będzie martwy rok,
jeśli chodzi o wystawy, a tu kolejna nagroda
– powiedziała artystka.

Artystka ukończyła z wyróżnieniem ASP
we Wrocławiu, dyplom z grafiki (1995).

Więcej: stanielewicz-malgorzata

oprac.©kkuzborska

Cybińska Krystyna − 65-lecie pracy artystycznej

Z okazji 65-lecia pracy artystycznej
składamy Pani Profesor gratulacje
wraz z życzeniami zdrowia, szczęścia
oraz spełniających się marzeń i zamierzeń.

Zdjęcie: Małgorzata Potoczak-Pełczyńska

Profesor Krystyna Cybińska, od uzyskania dyplomu (1954), związana zawodowo z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta oraz artystycznie ze Związkiem Polskich Artystów Plastyków. Artystka miała znaczący wpływ poprzez swoją pracę twórczą oraz dydaktyczną na rozwój i charakter ceramiki artystycznej w Polsce.

Wśród Jej absolwentów są m.in. uznani wykładowcy Katedry Ceramiki Akademii: Adam Abel, Mirosław Kociński, Katarzyna Koczyńska-Kielan, Przemysław Lasak, Krzysztof Rozpondek, Bożena Sacharczuk

oprac.©kkuzborska

Rozmowa Romana Pawłowskiego z Krystianem Lupą

Tadeusz Sławek − Kilka lekcji czasu pandemii

Tadeusz Sławek profesor nauk humanistycznych, poeta, tłumacz, eseista, literaturoznawca podzielił się z nami refleksjami na temat pandemii, która dotyka nas wszystkich. Gdy w 1665 roku dżuma pustoszy Londyn i inne miasta Anglii Samuel Pepys, wysoki urzędnik Admiralicji, notuje w swym sekretnym Dzienniku, że „ludzie tak umierają, że nie starcza już nocy na ich grzebanie i muszą grzebać dniami”, zdarza się mu widzieć zwłoki leżące na ulicy, co napawa go takim lękiem przed czyhająca zewsząd śmiercią, że zaczyna porządkować papiery i sporządzać testament na nowo, bowiem miasto jest w takim „niezdrowiu, że człowiek nie może być pewien, czy przeżyje dwa dni”. Jak jest istota tego „niezdrowia” i dlaczego Pepys nie mówi w tym miejscu wprost „chorobie” czy zarazie”? Myślę, że z dwóch powodów. Pierwszy odnosi się do możliwości zwalczania zagrożenia: wszak gdy mówimy o „epidemii”, obecne w tym słowie są nie tylko fizyczne symptomy cierpiącego ciała, ale i rozważanie sposobów walki z boleścią. Może ona być natury medycznej (to domena lekarzy), ale także administracyjno-prawnej (to dziedzina władzy). Stąd kwarantanna i godzina policyjna dobrze już znane Pepysowi: „Z rozkazu Lorda Majora wszyscy muszą już o dziewiątej wieczorem być w domach, aby chorzy mogli wtedy wyjść zaczerpnąć powietrza”. „Niezdrowie” jest bardziej kłopotliwe, bo przecież w samym słowie obecne jest już „zdrowie”, a więc chodzi tu o coś innego niż tylko o straszną dolegliwość ciała. Powiedzmy krótko: „niezdrowie” jest stanem społecznych związków, pozornie dobrze funkcjonujących, w istocie zaś kryjących swe szpetne sekrety, które epidemia ujawnia z dramatyczną siłą. Zaraza odsłania „niezdrowie” ludzkiej społeczności. Zarazy lekcja pierwsza. Sytuacja jest dramatyczna: Pepys mówi o „niezdrowiu”, bowiem – i to drugi powód, dla którego unika tu słowa „zaraza” czy „choroba” – stan spraw ludzkich jest „niezdrowy”, z tej właśnie racji, że są to związki ludzkie, a człowiek jest istotą, egzystencjalnie rzecz rozpatrując – „niezdrową”. A skoro „egzystencjalnie”, a więc leczenie, z którym zawsze wiążemy nadzieję w chorobie, jest trudne do pomyślenia. Czy da się uleczyć egzystencję człowieka? W krótkim zapisie z 22 sierpnia 1665 roku Pepys opowiada, jak bardzo wstrząsnął nim widok zwłok leżących przed cmentarzem, bowiem lęk parafian przed zarazą był tak wielki, że nie dopuszczali oni do żadnych pochówków obcych, a zakazu tego pilnował postawiony przed bramą strażnik. Konkluzja Pepysa jest porażająca w swej lakonicznej bezwzględności: „owa zaraza czyni nas bardziej okrutnymi wzajem dla siebie, niż gdybyśmy byli psami”. Lekcja zarazy druga: człowiek jest zwierzęciem łatwo posuwającym się do okrucieństwa i na okrutny sposób organizuje świat wokół siebie. Nie widzi tego jednak na co dzień, już to uznając okrucieństwo za normę gwarantującą przetrwanie i sukces, już to osłaniając je działaniem instytucji czy też systemów łagodzenia okrucieństwa, z których najważniejszym jest kultura. Stąd lekcja trzecia: czas epidemii winien być czasem otwarcia oczu, uświadomienia sobie wagi spraw podstawowych po to, aby można było pomyśleć o świecie zorganizowanym inaczej niż obecnie. Świata mniej okrutnego. Pierwszym symptomem, powiedzmy nawet niemal fizycznym odruchem uzmysławiającym konieczność ruchu w stronę świata inaczej uporządkowanego, świata opartego nie na „niezdrowiu”, jest tęsknota za ludźmi. Mimo całej nieludzkości społecznych relacji, w których człowiek niknął we mgle bezwzględnej politycznej i ekonomicznej gry, nagle znów odwołujemy się do człowieka. Cieszy nas czystsza woda w kanałach Wenecji i to, że mieszkańcy Punjabu znów mogą z odległości setek kilometrów widzieć Himalaje normalnie zasnute smogiem; ale to, co powtarza się we wszystkich opisach życia w czasie kwarantanny, to wstrząs wywołany widokiem bezludnych ulic. „Ale, mój Boże, jaka pustka i melancholia na ulicach”, to Pepys; „miasto tworzą ludzie. A ludzie po prostu zniknęli (…) Miejski deptak wyglądał jak plan filmowy. Nikt jednak nie kręcił tam horroru o inwazji porywaczy ciał…”, to Katowiczanin w swoim dzienniku z marca i kwietnia 2020 roku. Miasto bez człowieka, miasto bezludne, przypomniało nam o tym, jak bardzo jesteśmy od samych narodzin „wkrzyknięci w ludzi” (to słowa wielkiej poetki Krystyny Miłobędzkiej), ale przede wszystkim powinno pozwolić nam przemyśleć nowy kształt miasta po epidemii, i na nowo zadzierzgnąć więzy łączące nas z sobą tak, aby były mniej okrutne. To lekcja czwarta czasu zarazy. Tęsknota za ludnymi ulicami kieruje nas w dwie strony. Jedną jest rozmowa, której potrzebę odczuliśmy w czasie kwarantanny ze szczególną siłą. Szybko zaczęła mierzić nas telewizja, jakby czas pandemii osłabił moc obrazów, które zmieniają świat w migotliwy kalejdoskop niwelujący cierpliwy namysł; to, że trwaliśmy przy radiu, to dowód mocy słowa, którego nagle zaczęliśmy szukać zdawszy sobie sprawę, do jakiego stopnia język polityki i medialnej sprawozdawczości stał się pospieszną gadaniną niszczącą uważne słuchanie. Rozmowa jest poszukiwaniem słowa przylegającego nie tylko do rzeczy, ale także, a może nade wszystko, do uwagi poważnie traktowanego słuchacza; staliśmy się słuchaczami, odzyskaliśmy słuch. Epidemii lekcja piąta. A drugi kierunek tęsknoty, która miała zaradzić melancholii pustych ulic, wiódł w stronę odzyskania znaczenia życia jako konstelacji w znacznym stopniu przygodnych zdarzeń. Nagle chcieliśmy doświadczyć tego, co niezaplanowane, co poza harmonogramem spotkań, czego nie uwzględnia żaden porządek dnia. Lockdown zmęczył nas zamknięciem i poczuciem klaustrofobii, ale spoglądając na puste ulice i nie mogąc wyjść z domu, tęskniliśmy za tym, co czeka nas po wyjściu z domu, i zdaliśmy sobie sprawę z tego, że to, co nas pociągało, to to, co wypełniało przestrzeń między zaplanowanymi wydarzeniami. Te wszystkie ulotne, niezaplanowane i niemożliwe do przewidzenia okoliczności, które spotykają nas, gdy idziemy ulicą lub gdy siedzimy przy kawiarnianym stoliku spoglądając przez okna na uliczny ruch. Jestem bytem przygodnym, wystawionym na przygodne okoliczności i to często z nich właśnie czerpiemy to, co nazywamy radością istnienia – to czasu zarazy lekcja szósta. Pewnie wszystkie te lekcje zapomnimy. Gdyby tak się stało, byłoby to wielkim zwycięstwem choroby, triumfem „niezdrowia”, do którego nie powinniśmy powrócić. Tekst pochodzi z katalogu XX INTERPRETACJI

Imperatyw − Skąd tytuł wystawy?

Na pytanie − Skąd tytuł wystawy?
odpowiada Mirosław Jasiński

Artyści wystawy: Andrzej P. Bator, Łukasz Cekas Berger, Łukasz Gierlak, Wacław Szpakowski, Stach Szumski, Igor Wójcik

Kuratorzy: Manfred Bator, Mirosław Jasiński

oprac.©kkuzborska

Związek Polskich Artystów Fotografików

Artyści Fotograficy
zapraszają na swoją nową stronę,
na której zapoznamy się
z aktualnymi działaniami artystycznymi,
zajrzymy do zbiorów mediateki
lub do galerii Za Szafą.

Michał Pietrzak – Szarości, Galeria za Szafą

Polecamy: zpaf.wroclaw.pl

oprac.©kkuzborska

Zmarł prof. dr hab. Grzegorz Sztabiński

W wieku 74 lat zmarł
prof. dr hab. Grzegorz Sztabiński,
wybitny teoretyk i historyk sztuki

Członek Honorowy
Łódzkiego Towarzystwa Naukowego
Redaktor Naczelny czasopisma "Art Inquiry"

Źródło: ltn.lodz.pl

Prof. dr hab. Grzegorz Sztabiński pracował na stanowisku profesora zwyczajnego w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego i na Wydziale Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, gdzie kierował Pracownią Kompozycji Intermedialnej. W zakresie działalności teoretycznej prowadził badania nad filozoficznymi problemami sztuki nowoczesnej i zagadnieniami współczesnej estetyki. Opublikował z tego zakresu trzy książki własne, cztery zredagował oraz zmieścił ponad 150 artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych. Zajmował się też krytyką artystyczną. Od 1995 roku był członkiem AICA (Association Internationale des Critiques d’Art). Współpracował z czasopismami i galeriami sztuki.

W zakresie równolegle uprawianej działalności artystycznej zajmował się malarstwem, rysunkiem, sztuką instalacji i sporadycznie sztuką performance. Zorganizował około 70 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą oraz uczestniczył w wielu wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych (np. Międzynarodowym Biennale Sztuki w São Paulo: 1979; Międzynarodowych Triennale Rysunku we Wrocławiu:1978, 1981,1988, 1992, 1995; Symposium of Systematic and Constructive Art, Madryt: 1989).

Źródło: ltn.lodz.pl

Maciej Kasperski (1969-2020) odszedł od nas

Dziś – 12 listopada 2020 odszedł od nas
dr hab. Maciej Kasperski (1969-2020)
Profesor Akademii Sztuk Pięknych
im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
– uznany artysta ceramik.

Zarząd Okręgu Wrocławskiego Związku Polskich Artystów Plastyków składa Rodzinie i Bliskim Artysty wyrazy współczucia, łączy się w bólu i żałobie.

Artysta tworzył piękne ceramiczne światy, układając je w niezapomniane cykle, m.in.: Sekwencje dotyku | Sequences of touch, Ceramika Noszona #3, Karesansui, Ceramika Noszona #2, Ceramika Noszona #1

kasperski.art.pl

Maciej Kasperski – Nominacja do Nagrody Roku
za wystawę kolekcji prac ceramicznych: Ctrl C, Ctrl V
Uroczystość odbyła się 3 marca 2008
w Galerii Szkła i Ceramiki we Wrocławiu.

Był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.

Więcej o Artyście: asp.wroc.pl

oprac.©kkuzborska