Pisownia liczebnika -pol

Pisownia liczebnika „pół” z innymi wyrazami sprawia użytkownikom języka kłopoty. 

Złożenia z członem pół pisze się łącznie: 𝘱ół𝘣𝘶𝘵𝘺, 𝘱ół𝘭𝘪𝘵𝘳𝘰𝘸𝘺, 𝘱ół𝘴𝘵𝘢ć, 𝘱ół𝘬𝘱𝘪ą𝘤𝘰, 𝘱ół𝘱𝘳𝘻𝘺𝘵𝘰𝘮𝘯𝘪𝘦.
Jeśli jednak w zdaniu dwa takie wyrazy złożone odnoszą się do jednego pojęcia, trzeba pisać je rozdzielnie:
𝘱ół 𝘴𝘱𝘢ł, 𝘱ół 𝘤𝘻𝘶𝘸𝘢ł; 𝘱ół 𝘬𝘱𝘪ą𝘤𝘰, 𝘱ół 𝘱𝘰𝘸𝘢ż𝘯𝘪𝘦.

Jest to trochę niekonsekwentne, dlatego nowe zasady ujednolicają tę regułę!
Od 2026 roku pisownia tych pojęć zawsze będzie łączna:

•  Utwór półfantastyczny, półrealistyczny
• Mówił półżartem, półserio
• Ojciec półleżał, półsiedział

Jeśli liczebnik „pół” stoi przed wyrazem pisanym wielką literą, stawiamy po nim łącznik, np. pół-Polka, pół-Francuzka.

Z końcem 2026 roku ukaże się słownik ortograficzny Rady Języka Polskiego uwzględniający nowe zasady pisowni.

Nowe zasady w ortografii od 2026

Przymiotniki pochodzące od nazw

Nowe zasady pisowni nazw ulic, placów i obiektów...

Komunikaty Rady Języka Polskiego

Komunikaty Rady Języka Polskiego

to biuletyn Rady Języka Polskiego,

który ukazywał się dwa razy w roku

w latach 1997–2005

Komunikaty RJP nr 1(1)/1997

Komunikaty RJP nr 1(2)/1998

Komunikaty RJP nr 2(3)/1998

Komunikaty RJP nr 1(4)/1999

Komunikaty RJP nr 2(5)/1999

Komunikaty RJP nr 1(6)/2000

Komunikaty RJP nr 2(7)/2000

Komunikaty RJP nr 1(8)/2001

Komunikaty RJP nr 2(9)/2001

Komunikaty RJP nr 1(10)/2002

Komunikaty RJP nr 2(11)/2002

Komunikaty RJP nr 1(12)/2003

Komunikaty RJP nr 1(14)/2004

Komunikaty RJP nr 2(15)/2004

Komunikaty RJP nr 1(16)/2005 

SynAlkaPono - Szczerze

Pono – Rafał Poniedzielski (1976-2025) nie żyje.
Znany polski raper miał 49 lat


(prod. soSpecial) - official video

Tabasko - Wychowani w Polsce HD

Ziemba Paulina – Malarstwo, ceramika

Studia w PWSSP/ASP we Wrocławiu.
Dyplom z wyróżnieniem z ceramiki w Pracowni
prof. Krystyny Cybińskiej,
z malarstwa w Pracowni prof. Józefa Hałasa (1986).
Tworzy rzeźby ceramiczne, ceramikę
w architekturze i malarstwo.

Artystka jest członkinią Związku
Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu.

Paulina Ziemba

Lato w mieście, akryl na płótnie, 50×50, 2021

Martwa natura z żółtym konikiem, technika własna, 60×70, 1999

Martwa natura z niebieskim dzbanem, technika własna, 60×70, 1999

Z cyklu: Szklane parawany, porcelana i szkło, wys. 52, 2000

Herosi utraceni, szamot angobowany, wys. 70, 2000

Eurydyki, szamot angobowany, wys. 64, 2001

Z cyklu Krótka historia umarłej miłości
kamionka angobowana i szkło, obiekty 50×40, 2004

Godła i herby, wieża Sądu Okręgowego we Wrocławiu
klinkier szkliwiony i złocony, 220×220, 2009

Ludzie z czterech stron świata, rzeźby głów na elewację
DT Renoma we Wrocławiu, klinkier szkliwiony i złocony, 2009

Z cyklu: Okruchy pamięci, klinkier angobowany, 120×100, 2014

Z cyklu: Żywioły, klinkier angobowany i szkło, 120×100, 2014

*****

Więcej dzieł malarskich w albumie

Nagrody, wybór

• 2002 – Wyróżnienie: Salon Plastyczny Egeria, Ostrów Wlkp.
• 1987 – Wyróżnienie: VII. Ceramiczne Warsztaty Twórcze ’87
• 1986, 1987 – Stypendium MKiS dla Młodych Twórców
• 1984, 1985, 1986 – Stypendium MKiS za wyniki w nauce

Wystawy indywidualne

• 2025 – Wystawa w ramach cyklu: W Witrynie, Kontynuacja,
  ZPAP, Pałac Hatzfeldów, Wrocław | relacja filmowa
• 2010 – Rzeźba portretowa, Galeria Miejska, Chorzów
• 2007 – Melancholia, Galeria Forum, Wrocław
• 2004 – Notatki z podróży, Zamek Kliczków
• 2004 – Notatki z podróży, Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 2001 – Wystawa w ramach festiwalu Wratislavia Cantans, Wrocław
• 2000 – Galeria Na Solnym, Wrocław
• 1999, 1998 – Autorka akcji artystycznej i pomnika Tympanony: symbol trwania, Bolesławiec
• 1999 – Podróże mojej wyobraźni, Muzeum Okręgowe, Jelenia Góra; Muzeum Ceramiki, Bolesławiec
• 1991 – Pejzaż wewnętrzny, Modern Art Galery, Paryż, Francja
• 1994, 1993, 1988 – Galeria Abakus, Wrocław
• 1987 – Galeria Opus, Wrocław

Udział w wystawach zbiorowych, wybór

• 2022 – Po Sztuce, 75-lecie ZPAP Okręgu Wrocławskiego, Pałac Hatzfeldów, Wrocław
• 2021 – Kobieta spełniona, Galeria MM, Chorzów
• 2020 – Salon Genius Loci, Jelenia Góra
• 2018 – A my po ESK... ZPAP Okręg Wrocławski, Arsenał, Wrocław
• 2015 – Malarstwo, Toyama Art. Center, Toyama, Japonia
• 2014 – Szepty i Hałasy, Galeria Platon, Wrocław
• 2014 – 50 lat plenerów ceramicznych w Bolesławcu, Bolesławiec
• 2011 – 100 lat ZPAP, Wrocław
• 2009 – Renoma: Reflectins from Wrocław, w ramach Polska!Year, Londyn
• 2007 – 40 najlepszych obrazów na 40-lecie Muzeum, Muzeum Okręgowe, Głogów
• 2006 – Festiwal Ognia, Arrasate-Mondragón, Hiszpania
• 2006 – Na styku kultur, malarstwo, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Malezja
• 2003 – Malarstwo, Uniwersytet we Frankfurcie n. Odrą, Niemcy
• 2003 – Kontrast światła, plener malarski, Korsyka, Francja
• 2002 – Egeria ’2002, Ostrów Wlkp.
• 2002 – Porcelana inaczej, wystawa i Międzynarodowe Sympozjum Ceramiczne, Ratusz, Wrocław
• 2001 – Kontynuacje, wystawa ZPAP, Wrocław
• 2001 – Galerie Rooyart, Venray, Oostrum, Holandia
• 2000 – L’Eurofeu Au Pays de Liege, Liege, Belgia
• 1998 – Małe jest piękne, Instytut Kultury Polskiej, Berlin, Niemcy
• 1992 – Kontynuacje '92, wystawa ZPAP, Wrocław
• 1988 – Interart '88, Międzynarodowe Targi Sztuki, Poznań
• 1988 – Arsenał '88, Warszawa
• 1987 – Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
• 1987 – Plenery ’87 – interdyscyplinarna wystawa poplenerowa, Wrocław
• 1987 – Galeria Opus, Wrocław
• 1986 – Dyplom ’86 – wystawa nagrodzonych dyplomów, Łódź

Ważniejsze realizacje

• 2021-2022 – 32 rzeźby w atriach Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2012 – 4 herby ceramiczne do hali Dworca Kolejowego PKP, Świdnica
• 2011 – Fryz w renesansowym kościele, Bystrzyca Świdnicka
• 2008-2009 – Kompozycje ceramiczne: 2 Godła Polski i 2 Herby Wrocławia na wieży budynku Sądu Okręgowego, Wrocław
• 2008-2009 – 80 rzeźb na elewacji historycznego budynku Domu Towarowego Renoma, Wrocław
• 2003-2004 – Centrum Rekreacji Redeco, Wrocław
• 2001 – Salon V-Motors (Volvo), Wrocław
• 1999 – Pomnik Tympanony – symbol trwania, dar miastu Bolesławiec
• 1998 – Hall i apartamenty Hotelu Exbud, Wrocław

Uczestniczka plenerów i sympozjów ceramicznych, malarskich, wybór

• Międzynarodowe Plenery Ceramiczno-Rzeźbiarskie, Bolesławiec
• Międzynarodowe Sympozja Ceramiczne Porcelana Inaczej
• Międzynarodowe Plenery Malarskie Gardens: Korsyka, Borneo, Penang, Kuala Lumpur, Japonia

Filmy

• 2001 – Podróże mojej wyobraźni, TVP SA, film dokumentalny
• 2022 – Twarze Renomy, Globalworth, film promocyjny

Prace w zbiorach polskich, m.in.:

• Muzeum Narodowe we Wrocławiu
• Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu
• Muzeum Ceramiki w Bolesławcu
• Muzeum Okręgowe Jelenia Góra
• Muzeum Głogów
• Muzeum Porcelany w Wałbrzychu

Prace w zbiorach światowych, m.in.:

• National Galery, Malezja
• Takaoke, Japonia

Kontakt: polaziemba@gmail.com

oprac. © kkuzborska

Get-Stankiewicz w fotografii Jacka Samotusa

Jatkowisko 2025 – święto sztuki
Art and Prints Gallery Michała Kasprowskiego
Wrocław, Jatki 10

21 czerwca 2025, godz. 15.30
wernisaż wystawy Jacka Samotusa
prezentującej zdjęcia Eugeniusza Geta-Stankiewicza

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

fot. Jacek Samotus

O Artystach

Eugeniusz Get-Stankiewicz

artwroc.com/get-stankiewicz

Samotus Jacek (1943-2019)
artwroc.com/samotus-jacek

oprac:kk

Samotus Jacek (1943-2019) – artysta fotografik

O artyście

Jacek Samotus (1943-2019), polsko-australijski fotografik, wrocławianin. Przygodę z fotografią rozpoczął we wczesnej młodości. Wówczas najbardziej interesowała go fotografia artystyczna, awangardowa i fotografia mody. W 1979 roku otrzymał stypendium rządu austriackiego i wyjechał do Wiednia. Nowo uzyskana wolność dała Jackowi możliwość pełnej wypowiedzi artystycznej.

W nowym studio pracuje dla agencji reklamowych i magazynów, doskonaląc warsztat i unikalny styl, zacierający granicę między fotografią artystyczną a komercyjną. Po dwóch latach zamienia Wiedeń na Sydney, Australia. Pracuje tam przez wiele lat, osiągając sukcesy w pracy zawodowej jako komercyjny fotograf, jednocześnie nie zaniedbując fotografii artystycznej. Wystawia prace w Brukseli, Wiedniu, Sydney, Adelajdzie, Nowym Jorku, Bonn, Wenecji, Warszawie…

W poszukiwaniu nowych artystycznych wyzwań wyjeżdża do Nowego Jorku (1989), światowej stolicy fotografii. Zamieszkuje  w Fashion District na Manhattanie. Pracuje jako niezależny fotograf na zlecenia projektantów mody, magazynów, agencji teatralnych i reklamowych.
Jego prace publikują między innymi: „Vogue”, „Harpers Bazaar”, „Print Magazine”, „Elle”, „The New York Times”, „Not Only Black and White”, „Australian Creative”…

Jacek Samotus to mistrz fotografii artystycznej, jest też uznanym fotografem edytorial i reklamowym. W obiektywie kamery uwieczniał twarze między innymi celebrytów: Michael Crawford, Kurt Vonnegut, Jonathan Pryce, Lea Salonga, the Gilbert & George duo, Kelly Bishop and Michel York.

Wiele lat pracował w Londynie, Nowym Jorku, Sydney i Warszawie – gdzie był znanym i cenionym wykładowcą fotografii reklamowej w Związku Polskich Artystów Fotografików, a także w Photo Master Classes – które z sukcesem prowadził. W ostatnich latach życia zajął się wyłącznie fotografią artystyczną. Projekt – nad którym wówczas pracował – to Flowers or Butterflies.

Autor ponad 40 wystaw indywidualnych i uczestnik zbiorowych w Europie, USA, Australii. Jego prace znajdują się w muzeach i prywatnych kolekcjach w Polsce, Australii, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, USA, Austrii.

Tekst: Bożena Samotus

oprac:kk

 

Sielicki Aleksander – Wielkanoc 2025

Kapiści. Sto lat!

11 października 2024 – 6 kwietnia 2025 Muzeum Narodowe w Krakowie

Zygmunt Waliszewski, Autoportret, W loży, 1922 olej na tekturze, Muzeum Narodowe w Krakowie

Muzeum Narodowe w Krakowie świętuje setną rocznicę powstania jednej z najważniejszych dwudziestowiecznych grup artystycznych w Polsce. Komitet Paryski, którego członków zwano później kapistami (od skrótu KP), został zawiązany w 1923 roku przez studentów Akademii Stuk Pięknych w Krakowie ze względów praktycznych. Celem były paromiesięczne studia malarstwa w Paryżu, pod artystyczną opieką ich profesora – Józefa Pankiewicza.
Na wystawie zaprezentowano przede wszystkim wczesne prace kapistów, na których wspomniani mistrzowie odcisnęli wyraźne piętno. Choć grupa została zawiązana w celu utylitarnym, to jednak z biegiem czasu powstały – głównie dzięki Janowi Cybisowi – ogólne założenia jej „koncepcji malarskiej”. Zasadniczym zagadnieniem był dla nich kolor, który pojawia się na obrazie dopiero w zestawieniu z innymi kolorami i buduje bryłę, i przestrzeń. Używali sformułowanego przez Pankiewicza pojęcia „gry barwne”, a Józef Czapski wyjaśniał je tak: „Płaszczyzna gładka w zestawieniu z jaśniejszą plamą ciemnieje, przy ciemnej jaśnieje, płaszczyzna szara w zestawieniu z czerwoną plamą zielenieje itp.”. Kapiści malowali prawie wyłącznie z natury. Ponieważ treść nie była dla nich ważnym elementem, tematyka obrazów ogranicza się do krajobrazu i martwej natury, rzadko portretu. Jedynie Zygmunt Waliszewski – „cudowne dziecko” wśród kapistów – przedstawiał w często groteskowy, dynamiczny sposób relacje miedzy malowanymi postaciami, a temat miał dla niego duże znaczenie. Na wystawie wyróżniono jego dwa dwustronne obrazy. Pierwszy z nich to inspirowany awangardowym plakatem radzieckim Autoportret, na którego odwrocie znajduje się scena w loży teatralnej, przedstawiona w charakterystyczny dla autora, groteskowy sposób. Drugi to ogromny jak na prace kapistów zimowy widok miasteczka, na którego odwrocie widnieje renesansowa uczta – jeden z ulubionych tematów malarza na początku lat trzydziestych XX wieku. Przykładem powojennej twórczości członków grupy i radykalnej realizacji ich postulatów teoretycznych są bliskie reliefowi obrazy Jana Cybisa.

Kuratorom wystawy nie udało się odnaleźć żadnej pracy Janiny Przecławskiej, pierwszej żony Janusza Strzałeckiego.

Źródło: Wystawy, kapisci

Copernicus College – Świadomość

Kursy i wykłady akademickie

dostępne dla każdego bezpłatnie i online

Jak mózg tworzy nasze subiektywne doświadczenia?
Gdzie przebiega granica między tym, co świadome, a tym
co nieświadome? Czym nauka może wyjaśnić świadomość?

Czym jest świadomość? To jedno z najstarszych, najczęściej zadawanych, być może najdonioślejszych (a także najbardziej frustrujących) pytań stawianych przez filozofów, psychologów oraz prawdopodobnie większość istot, doświadczających własnego istnienia. Czy powyższe pytanie jest jednak właściwie zadane? Jeśli tak, to czy metoda naukowa może uchwycić wielowymiarowy i subtelny charakter subiektywnego doświadczenia? W jaki sposób to, co częstokroć postrzegane jest jako niematerialne, powiązać można z fragmentami tkanki biologicznej, umiejscawiając ból, smak wina oraz zrozumienie Freuda pomiędzy splotami neuronalnych połączeń? Czy można odseparować specyficzny wzór aktywności mózgu, odpowiedzialny za określone subiektywne doznanie od procesów, które go poprzedzają lub stanowią jego konsekwencje? Co sprawia, że człowiek zdaje sobie sprawę z pewnego aspektu rzeczywistości, np. kto podał innemu graczowi piłkę, a inny obiekt, np. spacerujący po boisku goryl, pozostaje dla niego niewidoczny? Jak to, co nieświadome, zamienia się w świadome i staje przedmiotem obserwacji? Jaką rolę w tej przemianie odgrywa ciało obserwatora? Gdzie podziewa się świadomość, gdy człowiek zapadnie w sen lub w wyniku wypadku utraci fragment mózgu? Czy mnogość pytań dotyczących natury “świadomości” nie skłania do odrzucenia owego terminu i wypełnienia powstającej luki eksplanacyjnej innymi pojęciami, jak “uwaga”, “pamięć”, czy “percepcja”?

Źródło: https://copernicuscollege.pl