Full of joy and good health for Christmas
Radości i zdrowia na czas Świąt Bożego Narodzenia
Radości i zdrowia na czas Świąt Bożego Narodzenia
2024-12-21
2024-12-12
Liszkowski Witold: Ewokacje – Sztuka Osobista
Wystawa online od 10 grudnia 2024
Cykl 10 obrazów modułowych o formacie 180×180 cm
to "Ewokacje – Sztuka Osobista", a poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste"
Ewokacja 1
Ewokacja 2
Ewokacja 3
Ewokacja 4
Ewokacja 5
Ewokacja 6
Ewokacja 7
Ewokacja 8
Ewokacja 9
Ewokacja 10
Projekt zrealizowany w ramach Stypendium
Województwa Dolnośląskiego w 2024 roku.
Województwa Dolnośląskiego w 2024 roku.
Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe Struktury Osobiste. Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter. Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.
Struktury Osobiste – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.
Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.
Struktury Osobiste – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych. Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.
Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.
Dzieła i tekst©Witold Liszkowski
2024-12-09
Gabinet sztuki europejskiej
Arcydzieła z Narodowego Muzeum Sztuki w Kijowie
6 grudnia 2024 – 30 marca 2025
Zamek Królewski w Warszawie
oraz Narodowe Muzeum Sztuki
im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie
Louise-Elisabeth Vigee-Le Brun
Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV
Michelangelo Pace zw. del Campidoglio
Martwa natura z dyniami, winogronami i granatami
Martwa natura z dyniami, winogronami i granatami
Infantka Małgorzata Teresa
Warsztat Juana Bautisty Martineza del Mazo
Warsztat Juana Bautisty Martineza del Mazo
Pierre Goudreaux
Kochankowie, Syn marnotrawny z nierządnicą
Kochankowie, Syn marnotrawny z nierządnicą
W Zamku Królewskim w Warszawie będzie można obejrzeć prawie czterdzieści dzieł pochodzących z Narodowego Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie. Ekspozycja przedstawiająca znamienity fragment europejskiej części kolekcji muzeum będzie pierwszą tak obszerną prezentacją zbioru Chanenków poza granicami Ukrainy. Na wystawie w Zamku, obok dzieł Rubensa, Bellotta, czy Juana de Zurbarána znajdzie się kilka wspaniałych poloników, jak Portret Stanisława Augusta w stroju Henryka IV. Zaprezentujemy także dwa obrazy z kolekcji ostatniego króla, do niedawna uważane za zaginione.
Narodowe Muzeum Sztuki im. Bohdana i Warwary Chanenków w Kijowie dysponuje największą i najcenniejszą kolekcją sztuki w Ukrainie,
obejmującą dzieła europejskie, azjatyckie i starożytne. Dyrekcja instytucji, która znacznie ucierpiała podczas ataków Rosji na Kijów jesienią 2022 roku, zdecydowała się część kolekcji sztuki wypożyczyć Zamkowi Królewskiemu w Warszawie w celu zabezpieczenia jej na czas wojny oraz poddania zabiegom konserwatorskim. Decyzja ta stworzyła niepowtarzalną okazję do zaprezentowania dzieł o randze kolekcji narodowej szerokiej publiczności w Polsce.
2024-11-27
Styczeń Janusz − Milczenie
Milczenie
W 85 rocznicę urodzin
to nie wieczór,
to skrzydlaty ciemny koń nadchodzi z daleka,
gdzieś z horyzontu,
jest to pegaz, i poeta także nadchodzi,
cała ziemia jest pod ich ciemną władzą,
obaj są zmęczeni
poeta zapomina swoje najlepsze wiersze,
jakby przykrywał nimi mrok,
pegaz rozpościera skrzydła i pod tymi skrzydłami
mrok kładzie się na ziemi i śpi,
milczą gwiazdy
poeta nie oczekuje ich szeptu,
niebo powinno milczeć, bo milczy poeta
i milczy jego pegaz
milczący księżyc jest jesiennym liściem,
który uniósł się ku niebu i nie mogąc
wyżej dojść, zrezygnowany znieruchomiał,
jego tęsknota jest za wielka,
by szumiał lub szeptał,
lub z innymi liśćmi z drzewa ziemi się kłaniał
poeta patrzy na księżyc i dziwi się,
że tak zmęczony i milczący nadal mówi wiersze,
nigdy nie może przestać,
ciało wiersza wysoko na niebie świeci
jedną widzialną stroną,
czyniąc wiersz jawny dla świata i tajemniczy
poeta sam się przechadza po niebie swojego wiersza,
sprawdza, czy wiersz nie za wysoko uniesiony,
czy jego księżycowe ciało dobrze przewodzi
światło tajemnicy na ziemię
poecie jest dobrze w wierszu,
najlepiej milczy się wierszem,
pegaz spogląda na noc pod swoimi skrzydłami,
upewnia się, że ona śpi i nie przeszkadza
to nie dzień,
to pegaz wraz z całą nocą unosi się w niebo
i pomaga poecie pointą – mgłą dnia
wiersz zasnuć i tym dystansem
na wieczność wiersz zamilczeć,
to, co przemilczane, wieczności nie jest narzucone,
więc wieczność pamięta to najpewniej,
bez wysiłku i bez przymusu
pegaz ściąga poetę z nieba na ziemię,
sam zamienia się znów w codziennego ziemskiego konia,
by w dalszej wędrówce poecie służyć
to skrzydlaty ciemny koń nadchodzi z daleka,
gdzieś z horyzontu,
jest to pegaz, i poeta także nadchodzi,
cała ziemia jest pod ich ciemną władzą,
obaj są zmęczeni
poeta zapomina swoje najlepsze wiersze,
jakby przykrywał nimi mrok,
pegaz rozpościera skrzydła i pod tymi skrzydłami
mrok kładzie się na ziemi i śpi,
milczą gwiazdy
poeta nie oczekuje ich szeptu,
niebo powinno milczeć, bo milczy poeta
i milczy jego pegaz
milczący księżyc jest jesiennym liściem,
który uniósł się ku niebu i nie mogąc
wyżej dojść, zrezygnowany znieruchomiał,
jego tęsknota jest za wielka,
by szumiał lub szeptał,
lub z innymi liśćmi z drzewa ziemi się kłaniał
poeta patrzy na księżyc i dziwi się,
że tak zmęczony i milczący nadal mówi wiersze,
nigdy nie może przestać,
ciało wiersza wysoko na niebie świeci
jedną widzialną stroną,
czyniąc wiersz jawny dla świata i tajemniczy
poeta sam się przechadza po niebie swojego wiersza,
sprawdza, czy wiersz nie za wysoko uniesiony,
czy jego księżycowe ciało dobrze przewodzi
światło tajemnicy na ziemię
poecie jest dobrze w wierszu,
najlepiej milczy się wierszem,
pegaz spogląda na noc pod swoimi skrzydłami,
upewnia się, że ona śpi i nie przeszkadza
to nie dzień,
to pegaz wraz z całą nocą unosi się w niebo
i pomaga poecie pointą – mgłą dnia
wiersz zasnuć i tym dystansem
na wieczność wiersz zamilczeć,
to, co przemilczane, wieczności nie jest narzucone,
więc wieczność pamięta to najpewniej,
bez wysiłku i bez przymusu
pegaz ściąga poetę z nieba na ziemię,
sam zamienia się znów w codziennego ziemskiego konia,
by w dalszej wędrówce poecie służyć
Poeta zmarł w południe podczas drzemki
2 kwietnia 2022, we Wrocławiu
2024-11-04
2024-09-17
Liszkowski Witold – Ewokacje
Ewokacje – Sztuka Osobista 2024
Cykl ośmiu wielkoformatowych obrazów modułowych o formacie 180×180 lub 200×200 cm nazwałem "Ewokacje – Sztuka Osobista", natomiast poszczególne obrazy to "Struktury Osobiste" 2024.
.jpg)
Więcej: galeria obrazów, cz. 1.
Integralną częścią cyklu są prace malarsko-rysunkowe "Struktury Osobiste". Realizuję pojedyncze elementy, a następnie składam je w większe całości. Jako struktury otwarte i transformacyjne mają procesualny i wymienialny charakter. Ich cechą charakterystyczną jest modułowość. Na dobrą sprawę, odbiorcy mogliby ułożyć zupełnie odmienne od moich układy strukturalne, ponieważ w tym aspekcie prace mają zmienny/labilny charakter.
Są notacją moich intuicji i emocji. Gęsta pajęczyna ustrukturowanych kresek i linii jest rytualnym zapisem mijających chwil, które uwalniają mnie od uciążliwego kontaktu z zewnętrznością. Brnąc w głąb siebie, scalam się ze sferą podświadomości. Jest to próba rozpoznania własnej tożsamości poprzez użycie języka sztuki. Swoiste zapisy intuicyjne poddaję następnie próbie zracjonalizowanego komponowania w wieloelementowe obrazy.
"Struktury Osobiste" – oprócz warstwy estetycznej – są psychologicznym zwierciadłem mojej osobowości. I w takim aspekcie mają dla mnie terapeutyczną moc. Ich mgławicowy i płynny charakter porównuję do osobniczej kosmogonii oraz bliżej nieokreślonych bytów organicznych.
Metoda, którą stosuję, to próba scalania sfery emocjonalnej z konstrukcyjnym i uporządkowanym formowaniem kształtu obrazów. Przeważnie są to duże wieloelementowe formy otwarte, które mogą się rozrastać i przekształcać, innym razem stanowią zamknięte proste znaki geometryczne.
Używając kodów elementarnej geometrii, odwołuję się do dzieł minimalistycznych jak również archaicznych. Jest to dla mnie osobnicza magia, proces daleko idącej improwizacji i przypadkowości. Miksuję aspekty psychologiczne z minimalistyczną geometrią.
Projekt realizowany w ramach
Stypendium Województwa Dolnośląskiego
w 2024 roku.
Stypendium Województwa Dolnośląskiego
w 2024 roku.
2024-04-06
Profesor Krzysztof Zanussi – Jak osiągnąć sukces
Piękny wywiad! Pan Krzysztof Zanussi łączy swe doświadczenie
filmowego twórcy z fizyką kwantową oraz filozofią doskonale!
A jaki przy tym mówca!
@jacpan
2024-03-30
Rogier van der Weyden, Zdjęcie z krzyża
Rogier van der Weyden, Zdjęcie z krzyża
Źródło: Museo Nacional del Prado, Madryt, Hiszpania
http://isztuka.edu.pl/zdjecie_z_krzyza_weyden
http://isztuka.edu.pl/zdjecie_z_krzyza_weyden
2024-02-26
Kosińska Marzenna (1939-2024) odeszła od nas
8 stycznia 2024 roku z grona artystów ZPAP
odeszła Marzenna Kosińska.
Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Członkini Związku Polskich Artystów Pastyków.
Ceniona i utalentowana artystka zajmowała się malarstwem
oraz sztuką tekstu i poezją konkretną.
Zdjęcie dzieła Marzenny Kosińskiej
i informacja o artystce na stronie
i informacja o artystce na stronie
Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych
we Wrocławiu
we Wrocławiu
2024-02-20
Pożegnanie Profesora Nicole Naskowa (1940-2024)
Pożegnanie Profesora Nicole Naskowa
i uroczystości pogrzebowe
odbędą się 22 lutego 2024 o godz. 14.
na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
i uroczystości pogrzebowe
odbędą się 22 lutego 2024 o godz. 14.
na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
Profesor Nicole Naskow
odszedł od nas 12 lutego 2024.
odszedł od nas 12 lutego 2024.
Zdjęcie: Bogusław Klimsa
2024-02-18
Sarzyńska J. Janina – Multiplikacja. Czas wykonał ruch, film
Multiplikacja. Czas wykonał ruch, 2008
Obiekty: drewno 4,5×4,5×4,5cm, 1999
cykl 6 fotografii, druk cyfrowy, 100×50 cm
Copyright © Janina Jadwiga Sarzyńska
Więcej o artystce
sarzynska.artwroc.com
sarzynska.artwroc.com
2024-02-12
Profesor Nicole Naskow (1940-2024) odszedł od nas
fot. kkuzborska
Profesor Nicole Naskow (1940-2024)
odszedł od nas 12 lutego 2024
Nicole Naskow przybył do Wrocławia z Macedonii pod koniec lat 40. XX wieku. Ukończył Liceum Plastyczne, a następnie studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w której był zatrudniony jako asystent prof. Stanisława Dawskiego już
od V roku studiów. Następnie uzyskiwał kolejne stopnie naukowe od doktora poprzez habilitację do profesora zwyczajnego.
Tytuł profesora otrzymał z rąk Prezydenta RP Lecha Wałęsy.
Jedna z wystaw, poświęcona 45-leciu pracy twórczej,
prezentuje dzieła z lat 1968-2012
Nie ma malarstwa bez czerwieni
odszedł od nas 12 lutego 2024
Nicole Naskow przybył do Wrocławia z Macedonii pod koniec lat 40. XX wieku. Ukończył Liceum Plastyczne, a następnie studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, w której był zatrudniony jako asystent prof. Stanisława Dawskiego już
od V roku studiów. Następnie uzyskiwał kolejne stopnie naukowe od doktora poprzez habilitację do profesora zwyczajnego.
Tytuł profesora otrzymał z rąk Prezydenta RP Lecha Wałęsy.
Jedna z wystaw, poświęcona 45-leciu pracy twórczej,
prezentuje dzieła z lat 1968-2012
Nie ma malarstwa bez czerwieni
2024-02-02
Nawrocki Łukasz – Gloria Artis | Madonna Litta | Koncert
10 grudnia 2023, godz. 12.
Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu
Sala Pinottiego, Plac Zamkowy 1
Łukasz Nawrocki, naukowa rekonstrukcja konserwatorska obrazu
Madonna Litta Leonarda da Vinci, 52×42 cm, 2007
Zapraszamy na uroczystość wręczenia dr. Łukaszowi Nawrockiemu Brązowego Medalu
Zasłużony Kulturze Gloria Artis przez
Wicewojewodę Opolskiego Tomasza Witkowskiego.
Zasłużony Kulturze Gloria Artis przez
Wicewojewodę Opolskiego Tomasza Witkowskiego.
Uroczystość uświetni Jakub Chwastyniak – uczeń klasy szóstej
PSM II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu,
w klasie fortepianu Małgorzaty Jasińskiej – utworami:
PSM II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu,
w klasie fortepianu Małgorzaty Jasińskiej – utworami:
– Jan Sebastian Bach: Preludium i Fuga E-dur BWV 854
– Siergiej Rachmaninow: Preludium g-moll op. 23 nr 5
– Claude Debussy: Etiude pour les octaves
– Fryderyk Chopin: Ballada g-moll op. 23
detal stroju
Kolejnym wydarzeniem dnia będzie wernisaż wystawy obrazu
Łukasza Nawrockiego Madonna Litta – naukowej rekonstrukcji konserwatorskiej dzieła Leonarda da Vinci.
Wystawa – zorganizowana z okazji świąt Bożego Narodzenia
– potrwa do 15 lutego 2024.
Wstęp wolny na uroczystość
O artyście: Łukasz Nawrocki
O artyście: Łukasz Nawrocki
2024-01-30
Jerzy Wojciech Biniec odszedł z grona Artystów ZPAP
26 stycznia 2024 w wieku 83 lat
zmarł Jerzy Wojciech Biniec.
Pożegnanie Artysty odbędzie 3 lutego 2024
o godz. 14.30 na Cmentarzu Osobowickim.
Źródło: zsp.wroclaw
2024-01-25
Małgorzata Korenkiewicz – Ogród Hesperyd
26 stycznia – 17 marca 2024
wernisaż: 2 lutego 2024, godz. 19.
spotkanie autorskie: 15 marca 2024, godz. 18
Legnica Galeria Ring, Rynek 12
Ogród Hesperyd to mityczne miejsce, które uosabia bogactwo pilnie strzeżone i nieosiągalne dla ludzi. Autorka nazwała tak swoją jubileuszową prezentację – podsumowującą trzydziestolecie pracy twórczej – jakby sugerując, że otwiera przed nami świat niedostępny, którego kuszących owoców nie da się skraść i zatrzymać dla siebie. Pozwala nam jednak zajrzeć na chwilę do tego tajemniczego ogrodu, pełnego postaci, metafor i symboli.
Małgorzata Korenkiewicz – absolwentka Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu (obecnie ASP), 1994. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i ściennym oraz malarstwem na jedwabiu, w przeszłości także projektowaniem kostiumów i tworzeniem filmów krótkometrażowych. Od 2001 r. rzeźbi w lodzie i śniegu oraz tworzy wielkoformatowe projekty rzeźbiarskie w piasku. Najważniejszą rolę odgrywa dla niej forma i treść. Jak sama mówi: Jakkolwiek z formą eksperymentowałam na różnych etapach mojej twórczości, zawsze dbałam o czytelny przekaz, o treść, którą niesie ze sobą dzieło. Staram się tworzyć obrazy, które mówią, zawrzeć maksimum informacji, używając różnych symboli opisujących rzeczywistość. Artystka ma na swoim koncie liczne wystawy w kraju i za granicą oraz szereg nagród w prestiżowych konkursach rzeźbiarskich na świecie. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych i prywatnych. Mieszka i tworzy we Wrocławiu.
Małgorzata Korenkiewicz – absolwentka Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby PWSSP we Wrocławiu (obecnie ASP), 1994. Zajmuje się malarstwem sztalugowym i ściennym oraz malarstwem na jedwabiu, w przeszłości także projektowaniem kostiumów i tworzeniem filmów krótkometrażowych. Od 2001 r. rzeźbi w lodzie i śniegu oraz tworzy wielkoformatowe projekty rzeźbiarskie w piasku. Najważniejszą rolę odgrywa dla niej forma i treść. Jak sama mówi: Jakkolwiek z formą eksperymentowałam na różnych etapach mojej twórczości, zawsze dbałam o czytelny przekaz, o treść, którą niesie ze sobą dzieło. Staram się tworzyć obrazy, które mówią, zawrzeć maksimum informacji, używając różnych symboli opisujących rzeczywistość. Artystka ma na swoim koncie liczne wystawy w kraju i za granicą oraz szereg nagród w prestiżowych konkursach rzeźbiarskich na świecie. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych i prywatnych. Mieszka i tworzy we Wrocławiu.
Źródło: galeria.legnica.eu
2024-01-05
Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak – Deník událostí
Olena Matoshniuk, Michał Pietrzak
Deník událostí | Dziennik zdarzeń
8 grudnia 2023 – 4 stycznia 2024
Galeria Hvězda
náměstí Míru 951, Uherské Hradiště
Deník událostí | Dziennik zdarzeń
8 grudnia 2023 – 4 stycznia 2024
Galeria Hvězda
náměstí Míru 951, Uherské Hradiště
Wernisaż: 8 grudnia 2023
Kurator wystawy: prof. Vladimír Kovařík
Wystawa Oleny Matoshniuk i Michała Pietrzaka
Deník událostí / Dziennik zdarzeń
jest odbiciem codzienności, czasu naznaczonego wojną i pandemią.
Pod wspólnym tytułem kryją się dwa autorskie projekty
odnoszące się do niełatwego dla wszystkich okresu
wojny w Ukrainie oraz pandemii koronowirusa.
jest odbiciem codzienności, czasu naznaczonego wojną i pandemią.
Pod wspólnym tytułem kryją się dwa autorskie projekty
odnoszące się do niełatwego dla wszystkich okresu
wojny w Ukrainie oraz pandemii koronowirusa.
Mottem przewodnim cyklu Granice Oleny Matoshniuk był cytat z
wystawy Zjednoczeni w PinchukArtCentre, Kijów
Tworzenie sztuki w czasie wojny to nie tylko okazja
do refleksji nad traumatycznym doświadczeniem historycznym,
ale także potężna forma oporu.
Jak mówi autorka, po otrząśnięciu się z paraliżu wywołanego wybuchem wojny, jej wewnętrzna potrzeba krzyku znalazła ujście w sztuce. Działania Matoshniuk zdeterminowała niezwykle trudna sytuacja w jakiej znaleźli się jej bliscy i ojczyzna. Swoje początkowe poczucie przerażenia i bezradności przekuła w oręż, którym walczy na froncie sztuki. Artystka pochodzi z Ukrainy (Łuck), gdzie obroniła dyplom w Łuckim Narodowym Uniwersytecie Technicznym (specjalność Design). Od kilku lat związana jest z Wrocławiem, w którym mieszka i pracuje. Ukończyła malarstwo w ASP we Wrocławiu w Pracowni prof. Mariana Waldemara Kuczmy. Zajmuje się malarstwem, performance i sztuką wideo. Była stypendystką programu Gaude Polonia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP oraz trzykrotną beneficjentką Stypendium Prezydenta Wrocławia. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Współczesnej Ukrainy Korsaków, Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej, Fundacji Krupa Gallery, oraz prywatnych. Członkini ZPAP.
Multimedialna instalacja 365+ Michała Pietrzaka
jest wynikową rejestracji czasu pandemii i wiążącej się z nią izolacji. Zapis dokonany został w intymnej dla artysty przestrzeni, gdzie przenika się sfera sacrum i profanum. Poprzez kolejne etapy percepcji widz wchodzi w nią mimowolnie stając się jej uczestnikiem. Na ten monumentalny obraz mozaikowy składa się 365 prac przenikających się z subtelną projekcją poklatkową. Obiekt ten przez zmianę poziomów obserwacji oraz transformacji nawarstwień wielu obrazów w jednym, przyjmuje wizualne formy przekazu czasoprzestrzennego. Pochodzący z Bystrzycy Kłodzkiej autor mieszka i pracuje we Wrocławiu. Jest absolwentem Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł doktora, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. W jego twórczości widzimy poszukiwania swoistego rodzaju kompromisu pomiędzy czysto konceptualnymi a formalnymi środkami wyrazu wypowiedzi artystycznej. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Miasta Wrocławia oraz kolekcjach prywatnych. Członek ZPAP i Prezes Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.
jest wynikową rejestracji czasu pandemii i wiążącej się z nią izolacji. Zapis dokonany został w intymnej dla artysty przestrzeni, gdzie przenika się sfera sacrum i profanum. Poprzez kolejne etapy percepcji widz wchodzi w nią mimowolnie stając się jej uczestnikiem. Na ten monumentalny obraz mozaikowy składa się 365 prac przenikających się z subtelną projekcją poklatkową. Obiekt ten przez zmianę poziomów obserwacji oraz transformacji nawarstwień wielu obrazów w jednym, przyjmuje wizualne formy przekazu czasoprzestrzennego. Pochodzący z Bystrzycy Kłodzkiej autor mieszka i pracuje we Wrocławiu. Jest absolwentem Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, gdzie uzyskał tytuł doktora, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. W jego twórczości widzimy poszukiwania swoistego rodzaju kompromisu pomiędzy czysto konceptualnymi a formalnymi środkami wyrazu wypowiedzi artystycznej. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Miasta Wrocławia oraz kolekcjach prywatnych. Członek ZPAP i Prezes Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.
Zdjęcia: Michał Pietrzak i Robert Buček
Subskrybuj:
Posty (Atom)